грань, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

1. Плоская частка паверхні геаметрычнага цела, якая ўтварае вугал з другой такой жа паверхняй.

Грані куба.

2. перан. Тое, што адрознівае, аддзяляе адно ад аднаго.

Сціранне граней паміж фізічнай і разумовай працай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

акулі́раваць

(ад лац. oculus = вока)

прышчэпліваць адну расліну вочкам другой расліны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

апта́цыя, ‑і, ж.

Спец. Выбар грамадзянства, які звычайна дазваляецца зрабіць насельніцтву тэрыторыі, што перайшла ад адной дзяржавы да другой.

[Лац. optatio — жаданне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэцы...

Першая састаўная частка складаных слоў; абазначае дзесятую долю той меры, якая названа ў другой частцы, напрыклад: дэцыграм, дэцылітр.

[Ад лац. decem — дзесяць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налюбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., каго-што.

Разм. Нагледзець, выбраць. Налюбаваць месца. □ Суседні ўзгорак [Вінцэсь] налюбаваў для другой хаты. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падно́сак, ‑ска, м.

Частка другой падэшвы ў абутку ад наска да палавіны ступні.

•••

На хаду падноскі адарваць гл. адарваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўма́са, ‑ы, ж.

Спец. Маса валакна (з драўніны і другой сыравіны), з якой шляхам далейшай перапрацоўкі атрымліваюць папяровую масу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суфражы́зм, ‑у, м.

Жаночы рух у буржуазных краінах другой паловы 19 — пачатку 20 стст. за выбарчыя правы для жанчын.

[Ад англ. suffrage — выбарчае права.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

openfaced

[,oʊpənˈfeɪst]

adj.

1) з шчы́рым сумле́нным тва́рам

2)

а) без на́крыўкі (напр. гадзі́ньнік)

б) (пра бутэрброд) не прыкры́ты друго́й лу́стачкай хле́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

segregate

1. [ˈsegrɪgeɪt]

v.t.

1) аддзяля́ць (ад і́ншых)

2) сэгрэгава́ць, ізалява́ць адну́ ра́су ад друго́й

2. [ˈsegrɪgət]

adj.

адасо́блены, ізалява́ны ад і́ншых, сэгрэгацы́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)