узбрае́нне ср., в разн. знач. вооруже́ние;

у. а́рміі — вооруже́ние а́рмии;

у. ве́дамі — вооруже́ние зна́ниями;

го́нка ўзбрае́нняў — го́нка вооруже́ний;

а́тамнае ўзбрае́нне — а́томное вооруже́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афіцэ́р, ‑а, м.

Асоба каманднага саставу арміі і флоту, якая мае воінскае званне ад малодшага лейтэнанта да палкоўніка ўключна. Старшы афіцэр. Малодшы афіцэр. Афіцэр генеральнага штаба. Званне афіцэра.

[Ням. Offizier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канскры́пцыя, ‑і, ж.

У некаторых еўрапейскіх краінах да ўвядзення ўсеагульнай воінскай павіннасці — сістэма камплектавання арміі на аснове воінскай павіннасці з правам выкупіцца або паставіць на сваё месца другога.

[Ад лац. conscriptio — унясенне ў спісы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́служыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.

1. Прабыць на службе пэўны тэрмін; праслужыць. Выслужыць у арміі дзесяць год.

2. што. Атрымаць за службу; заслужыць. Выслужыць персанальную пенсію. Выслужыць узнагароду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пахава́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. хаваць², хаўтуры.

2. Цыкл абрадаў, звязаных з ушанаваннем памяці нябожчыка і праводзінамі яго ў апошні шлях.

3. Месца, дзе пахаваны хто-н.

Раскопкі пахаванняў.

|| прым. пахава́льны, -ая, -ае (да 2 знач.).

П. абрад.

Пахавальная (наз.: паведамленне з дзеючай арміі родным пра гібель ваеннаслужачага; разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ábwehr

f -

1) абаро́на; адпо́р

2) спарт. абаро́на

3) контрразве́дка (у былой нямецкай арміі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

генера́л-аншэ́ф

(фр. général en chef = галоўнакамандуючы)

генеральскае званне ў рускай арміі 18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

капела́н

(польск. kapelan, ад с.лац. capellanus)

каталіцкі свяшчэннік пры капліцы або ў арміі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

powerless [ˈpaʊələs] adj. бяссі́льны;

powerless to do smth. няздо́льны рабі́ць што-н.;

The Germans were powerless against the might of the Soviet Army. Немцы былі бяссільныя супраць магутнасці Савецкай Арміі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

разгро́м в разн. знач. разгро́м, -му м.;

разгро́м а́рмии проти́вника разгро́м а́рміі праці́ўніка;

в кварти́ре соверше́нный разгро́м разг. у кватэ́ры по́ўны разгро́м;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)