Verbum

камандзі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік вайсковай часці, падраздзялення, ваеннага судна.

К. палка.

К. крэйсера.

2. Пра таго, хто любіць камандаваць, аддаваць загады (разм.).

Развялося тут камандзіраў!

|| прым. камандзі́рскі, -ая, -ае.

камандзірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., каго (што).

Адправіць (адпраўляць) куды-н. са службовым даручэннем.

К. на з’езд пісьменнікаў.

|| наз. камандзіро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж. і камандзірава́нне, -я, н.

камандзіро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж.

1. гл. камандзіраваць.

2. Службовае заданне, звязанае з паездкай куды-н.

Атрымаць камандзіроўку.

3. Паездка для выканання такога задання.

Паехаць у камандзіроўку.

4. Пасведчанне аб такім заданні (разм.).

Выпісаць камандзіроўку.

|| прым. камандзіро́вачны, -ая, -ае (да 2—4 знач.).

Атрымаць камандзіровачныя (наз.).

камандзі́рскі, -ая, -ае.

1. гл. камандзір.

2. перан. Уласцівы камандзіру, начальніцкі.

К. голас.

К. тон.

кама́ндны, -ая, -ае.

1. гл. каманда.

2. Камандзірскі, які мае адносіны да камандавання.

К. састаў.

○

Камандная вышыня — мясцовасць, якая ўзвышаецца над наваколлем і дае войскам рад пераваг перад праціўнікам.

камандо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вышэйшае званне ў рыцарскім ордэне, а таксама асоба, якая мела такое званне.

|| прым. камандо́рскі, -ая, -ае.

кама́ндуючы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Начальнік буйнога вайсковага злучэння.

К. арміяй.

кама́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Маленькае двухкрылае насякомае-крывасмок з тонкім цельцам і доўгім хабатком.

◊

Камар носа не падточыць — зроблена вельмі добра, што не прыдзярэшся.

|| прым. камары́ны, -ая, -ае.

камато́зны гл. кома¹.

кама́шы, -аў, адз. -ма́ш, -а, м.

Тое, што і гамашы.