чуллі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Здольны ўспрымаць знешнія, фізічныя раздражненні. Чуллівыя нервы. // Які вызначаецца хваравіта павышанай здольнасцю ўспрымаць раздражненні. Адно вядома, што хвароба вельмі небяспечная, яна падкралася да самага чуллівага аргана — да мазгоў. Васілёнак. — У гэтых дваццаці яблынь мы наўмысна затрымліваем цвіценне, яны вельмі чуллівыя да замаразкаў. Стаховіч.

2. Кранальны, сардэчны, здольны выклікаць замілаванне, добрае пачуццё. Мы добра ведаем з біяграфіі У. І. Леніна аб яго вымушанай эміграцыі за мяжу, ведаем аб той чуллівай апошняй сустрэчы Уладзіміра Ільіча з маці ў Стакгольме. «ЛіМ». Вечарамі баян з пералівамі Ціха шэпча песні чуллівыя. Бураўкін.

3. Здольны тонка адчуваць, востра рэагаваць. На душы ў паэта, чуллівай заўжды, Кожны імпульс жыцця адгукнецца. Сэрца плача, смяецца, а трэба — тады І крывёю гарачай зальецца. А. Астапенка. Ад чуллівага дзіцячага сэрца не схаваеш фальшы. Краўчанка. Людзі з цяжкім лёсам ад гора не чарсцвеюць, а робяцца чуллівымі, вельмі спагадлівымі. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шліфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак.

1. што. Апрацоўваць паверхню металу, шкла, драўніны і пад. абразіўнымі матэрыяламі, каб зрабіць яе гладкай, з дакладнымі памерамі, надаць ёй пэўную форму. Я лічыў у маленстве суседа багатым: Груд камення ляжаў у яго на двары. Кожны камень рукою ён мацаў шурпатай, Шліфаваў пад страхой ад зары да зары. Ляпёшкін. [Антон Максімавіч:] — Памятай, алмаз трэба доўга шліфаваць, каб ён стаў брыльянтам. Рамановіч. // Знішчаць якія‑н. няроўнасці, рабіць гладкай, роўнай, чыстай паверхню чаго‑н. у працэсе трэння. Скарбы мора збірала вякамі, шліфавала яго, як граніт, — Цудадзейны гарачы камень, Соль жыцця, соль зямлі — сільвініт. Хведаровіч.

2. перан.; каго-што. Удасканальваць, паляпшаць. Нарэшце падышоў час, калі трэба было першы свой «матэрыял» паказаць сакратару. [Максім] доўга і старанна працаваў, шліфаваў, намагаючыся, каб першы твор атрымаўся як мага лепшы. Машара. Жыццё шліфавала мяне і часам з надзвычайным болем зразала з мяне розныя лішнія, непатрэбныя каросты. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Лін, лінь, лінія, лінок, лінючая, лын, лынок ’рыба лінь, Тіпса tinca L.’ (ТСБМ, Нас., Сцяшк., Жук., Янк. II, Гарэц., Крыв., Бес., Бяльк., Касп., Шат., Ян., ТС, Мат. Гом., Яруш., Яшк., З жыцця; чэрв., Нар. лекс.; полац., З нар. сл., Сл. паўн.-зах.). Укр. лин, рус. лин ’рыба Cyprinus tinca’, пячор., урал., перм. линь ’рыба таймень, Hucho taimeri’, польск. lin, н.-луж., в.-луж., чэш. lin, ст.-чэш. lin, славац. lieh, славен. linj, linjäk, серб.-харв. лин, лињ 3 ліиьак, балг. лин, линът. Прасл. Ипъ і /m/б. І.‑е. адпаведнікамі з’яўляюцца: літ. lynas, лат. Unis, ст.-прус. lins, якія большасць этымолагаў адносяць да і.-е. кораня *(s)lei‑ ’ліпкі, слізкі’, чаму ў герм. мовах адпавядаюць ст.-в.-ням. slio, ням. Schleie, ст.-англ. śliw (Фасмер, 2, 498; Покарры, 662–663; Слаўскі, 4, 261–262; Скок, 2, 304; Бязлай, 2, 142–143. Там жа іншыя менш імаверныя версіі). Махэк₂ (333–334) прыводзіць выказванне О. Фэр’янца (Slov. näzv. ryb CSR а sused. krajov. — Ture. sv. Martin, 1948, 41–42), які . паходжанне слова lieh шукае ў дзеяслове linai’ ’ліняць’ у сувязі з тым, што слізь, якую вылучаюць клеткі скуры ліня, на паветры высыхае і лупіцца кавалкамі. Такім чынам, лінь нібыта ліняе. Каламіец (Происх. назв, рыб, 82) прымае падвойную этымалагічную сувязь, якая ашіавядае двум этапам развіцця слова — з дзеясловам linjati (познепраславянскі этап) і з і.-е. асновай *(s)lei‑ ’слізісты’ (познеіндаеўрапейскі этап, які папярэднічаў перыяду вылучэння слав., балт. і герм. моў).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Не́рат ’рыбалоўная прылада з лазовых дубцоў або сеткі’ (Нас., Гарэц., Маш.; бых., Рам.; бабр., Шн., Анік., Бяльк., Шат., Сцяшк., Сл. ПЗБ), ’рыбалоўнае начынне звычайна з лазовых пруткоў у выглядзе доўгага кошыка з лейкападобнай адтулінай і без крылляў’ (Яшкін, З жыцця, 128), ’жак без крылляў’ (Дэмб.), нерат альбо норат ’спецыяльнае рыбалоўнае прыстасаванне, звязанае з шнуркоў з гнутымі драўлянымі рабрынамі ўсярэдзіне, з адтулінай спераду, што звужаецца ў адну кропку’ (Мядзв.), не́рэт, неро́та ’рыбалоўная стаўная пастка з адным глухім заходам (з нітак або лазовая)’ (Крыв.), няро́та ’тс’ (Сержп. Грам., 51), неро́та ’сплеценая з лазы снасць на ўюноў’ (ТС), не́рат ’спецыяльная сетка для лоўлі рыбы і птушак’ (Шат.), но́рат ’рыбалоўная прылада’ (полац., Шн.), ’від рыбалоўнай прылады; вераўчаная сетка браць сена ў дарогу’ (Касп.), на́рат, нарот, нярот, но́рат ’тс’ (Сл. ПЗБ), нераток ’вяровачны мяшок для сена каню ў дарогу’ (Сцяшк. Сл.), укр. не́рет ’від рыбалоўнай сеткі’, рус. не́рот, неред, нерёд, нереда, нерёда, нерёто, норот ’тс’. Звязваюць з літ. nérti ’вязаць, плесці’, nerinỹs ’вяроўка, сетка’, лат. nor̂ts ’від сеткі’ (параўн. Буга, 2, 503; Бязлай, 2, 227), пра што сведчыць і семантыка беларускіх слоў, у тым ліку ’прыстасаванне для сушкі снапоў’ (Нар. сельскагасп. тэхн. беларусаў. Мн., 1974, 60); параўн. це́нято ’рыбалоўная сетка’ (*tęti ’вязаць’); у сувязі з гэтым, відаць, больш аддаленая сувязь з укр. не́рти, нру ’даваць нырца’, рус., ц.-слав. поньрѣти, поньру ’апускацца ў ваду’ і пад., гл. Фасмер, 3, 65, хаця ў літ. nérti аб’яднаны абодва значэнні: ’вязаць’ і ’даваць нырца’. Гл. таксама Варбат, ОЛА, 1975, 132–136.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пазба́віць

1. (адняць) (wég)néhmen* vt (каго-н D);

пазба́віць маёмасці das Éigentum wégnehmen*; entzíehen* vt (каго-н D);

пазба́віць сло́ва das Wort entzíehen* (каго-н D); ráuben vt;

пазба́віць жыцця́ das Lében ráuben (каго-н D);

пазба́віць апо́шняй надзе́і séine létzte Hóffnung ráuben (каго-н D); beráuben vt (чаго-н);

пазба́віць пра́ва го́ласу des Stímmrechts beráubt sein;

пазба́віць свя́тасці enthéiligen vt;

2. (вызваліць) befréien vt (ад каго-н, чаго-н von D);

пазба́віць ад эксплуата́цыі von der Áusbeutung befréien; erlösen vt, rétten vt;

◊ пазба́ў нас ад зло́га! erlöse uns von dem Bösen [Übel]!

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

жывы́

1. (які жыве) lébend, lebéndig; lébhaft, quícklebendig (поўны жыцця);

жывы́я кве́ткі lébende Blúmen;

жыва́я істо́та lébendes [lebéndiges] Wésen [Geschöpf];

заста́цца сяро́д жывы́х am Lében bléiben*;

жывы́-здаро́вы gesúnd und múnter, heil und únversehrt;

на фатагра́фіі ён як жывы́ auf dem Fóto ist er wie lebéndig [so wie er leibt und lebt];

2. (ажыўлены, бойкі) lébhaft, rége; múnter, áufgeweckt (жвавы, порсткі); flink (спрытны);

жывы́я во́чы lébhafte Áugen;

◊ жыва́я вага́ Lébendgewicht n -(e)s, -e;

жыва́я мо́ва lébende Spráche;

ніво́днай жыво́й душы́ kéine Ménschenseele;

зачапі́ць каго-н за жыво́е j-s wúnden Punkt tréffen*;

ні жывы́ ні мёртвы hálbtot, erstárrt (vor Schreck, Entsétzen)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пыта́нне н

1. Fráge f -, -n;

звярну́цца з пыта́ннем éine Fráge stéllen (да каго-н D), éine Fráge ríchten (да каго-н an A), sich mit éiner Fráge wénden* (да каго-н an A);

2. (справа, акалічнасць) Fráge f, Ángelegenheit f -, -en; Sáche f -, -n;

па прыва́тным пыта́нні in éiner persönlichen Ángelegenheit, in éigener Sáche;

3. (праблема) Fráge f, Problém n -(e)s, -e;

паста́віць пад пыта́нне infráge stéllen; bezwéifeln vt;

пыта́нне жыцця́ і сме́рці éine entschéidende Fráge; éine lébenswichtige Fráge; éine Fráge, bei der es um Lében und Tod geht

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

długość

długoś|ć

ж.

1. даўжыня;

wąż ~ci sześciu metrów — шасціметровая змяя;

~ć fali — даўжыня хвалі;

2. даўжыня; працягласць;

średnia ~ć życia człowieka — сярэдняя працягласць жыцця чалавека;

~ć geograficzna — геаграфічная даўгата;

~ć samogłoski лінгв. працягласць галоснага [гука];

na całą ~ć — на ўсю даўжыню; на ўвесь рост;

na całej ~ci — на ўсёй даўжыні;

wyprzedzić o ~ć спарт. апярэдзіць (абагнаць) на корпус

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

заря́ ж.

1. (окраска горизонта) зара́, -ры́ ж.;

2. (раннее утро) зо́лак, -лку м., до́світак, -тку м., світа́нне, -ння ср.;

на заре на зо́лку, на до́світку, на світа́нні;

встать с зарёй устаць на зо́лку (на до́світку, на світа́нні);

3. перен. зара́нак, -нку м., світа́нне, -ння ср.; до́світак, -тку м.;

заря́ но́вой жи́зни зара́нак но́вага жыцця́;

на заре́ ю́ности на зара́нку юна́цтва;

4. (сигнал) зара́, -ры́ ж.;

бить зарю́ (зо́рю) біць зару́;

◊

ни свет, ни заря́ чуць свет, яшчэ́ і на дзень не займа́лася.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слу́чай м.

1. вы́падак, -дку м.;

2. (приключение, происшествие) здарэ́нне, -ння ср.;

3. (повод) наго́да, -ды ж.; вы́падак, -дку м.; прычы́на, -ны ж.;

◊

в слу́чае чего́ у вы́падку чаго́, а калі́ што яко́е;

на слу́чай чего́ калі́ што яко́е;

по слу́чаю чего́ з вы́падку чаго́, з прычы́ны чаго́, з наго́ды чаго́;

купи́ть по слу́чаю купі́ць выпадко́ва;

от слу́чая к слу́чаю ад вы́падку да вы́падку;

на все слу́чаи жи́зни на ўсе вы́падкі жыцця́;

в том слу́чае, е́сли… у тым вы́падку, калі́…

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)