цернаслі́ва, ‑ы, ж.

1. Пладовае дрэва або куст з салодкімі сінявата-чорнымі пладамі, якое з’яўляецца натуральным гібрыдам цёрна і слівы.

2. Плод гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пло́цтва (плоцтво) ’размнажэнне’ (свісл., Сл. ПЗБ). З пдадатна, да плод, п ладзь (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

памяра́нец, ‑нца, м.

1. Субтрапічнае вечназялёнае цытрусавае дрэва з аранжава-чырвонымі пладамі.

2. Гаркаваты араматычны плод гэтага дрэва (выкарыстоўваецца ў кандытарскай справе, медыцыне і інш.).

[Ад іт. pomo — яблык і arancia — апельсін.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Bírne

f -, -n

1) бат. гру́ша (плод)

2) эл. ля́мпачка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

owoc, ~u

м. фрукт, плод; садавіна;

świeże ~e — свежыя фрукты, свежая садавіна;

~e pracy — плён (вынікі) працы;

owoc zakazany — забаронены плод

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

плацэнта́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да плацэнты.

2. у знач. наз. плацэнта́рныя, ‑ых. Вышэйшая група млекакормячых, у якіх плод звязан з арганізмам маці плацэнтай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жо́луд, ‑а, М ‑дзе; мн. жалуды, ‑оў; м.

Плод дуба. Пад дубамі зямлю густа ўсцілалі жоўта-зялёныя жалуды. Шамякін. Выйшлі вепры жалудоў Пашукаць каля дубоў. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цукры́сты, ‑ая, ‑ае.

1. Які змяшчае ў сабе значную колькасць цукру (у 1 знач.). Цукрысты плод.

2. Які мае структуру цукру (у 2 знач.). Цукрыстыя рэчывы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́нік

(гр. phoiniks, -nikos)

плод фінікавай пальмы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Памідо́р ’аднагадовая агародная расліна сямейства паслёнавых з чырвонымі або жоўтымі пладамі, прыдатнымі для яды; плод гэтай расліны’ (ТСБМ, Кіс.), памідо́ра, памідо́рына ’плод памідора’ (Янк., Янк. 1). З рус. помидо́р(ы) ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 73, 88), дзе запазычана з італ. мн. pomidʼoro < pomo dʼoro літар. ’залаты яблык’ (Фасмер, 3, 323).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)