нутраны́, -а́я, -о́е.
1. гл. нутро.
2. перан. Які ідзе як бы з нутра, з сярэдзіны; глухі.
Н. голас.
Н. смех.
3. Змешчаны ўнутры чаго-н., на ўнутраным баку чаго-н. (разм.).
Нутраная кішэня паліто.
Н. замок.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
напру́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; зак., што.
1. Зрабіць пругкім.
Н. мускулы.
2. перан. Узмацніць, павысіць ступень праяўлення чаго-н.
Н. зрок.
Н. слых.
Н. голас.
Н. памяць.
|| незак. напру́жваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. напру́жанне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Гла́сны (гіст. назва) ’гласны’ (назва пасады) (БРС), укр. гла́сний ’тс’ (Грынч.). Запазычанне з рус. мовы: рус. гла́сный (назва пасады, якая з’явілася ў 1785 г.: гласный ’член гарадской думы’; гл. Шанскі, 1, Г, 91). У рус. мове, паводле Шанскага (там жа), утварэнне на базе ст.-рус. гласьныи ’той, што мае голас’ (ад ст.-слав. гласъ ’голас’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раката́ць ’адзывацца дробным раскацістым гулам’ (ТСБМ). Магчыма, русізм, параўн. рус. рокота́ть, рокочу́ ’гучаць’, дыял. рекота́ть ’у голас смяяцца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
надтре́снутый
1. (с трещиной) надтрэ́снуты;
2. перен. (дребезжащий) бразгатлі́вы; надтрэ́снуты;
надтре́снутый го́лос надтрэ́снуты го́лас;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
пла́чущий
1. прич. які́ (што) пла́ча;
2. прил. (плаксивый) плаксі́вы;
пла́чущий го́лос плаксі́вы го́лас.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
пропе́ть сов.
1. праспява́ць, прапе́ць;
2. (потерять голос) разг. прапе́ць;
пропе́ть го́лос прапе́ць го́лас.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
absentee vote
го́лас за непрысу́тнага ў дзень вы́бараў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
vox populi
[,vɑ:ksˈpɑ:pjəlaɪ]
n., Lat.
го́лас наро́ду, грама́дзкая ду́мка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Тэ́нар ‘высокі тэмбр мужчынскага голасу’ (ТСБМ, Пятр.), тэно́р ‘тс’ (Некр. і Байк.). Хутчэй за ўсё, праз польскую мову, дзе tenor ‘самы высокі мужчынскі голас’, якое з італ. tenore ‘тс’. Форма з канцавым націскам з франц. tenor, якое таксама з італьянкай мовы (Арол, 4, 60), што ад лац. tenēre ‘тэнар; трымаць’, бо высокі голас «трымае» мелодыю (Фасмер, 4, 42).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)