акія́н

(гр. Okeanos = імя міфалагічнага бога воднай стыхіі)

1) неперарыўная водная абалонка Зямлі, якая акружае мацерыкі і астравы, мае агульны салявы састаў; Сусветны а.;

2) водная прастора паміж мацерыкамі (напр. Атлантычны а.);

3) перан. што-н. неабсяжнае, неабдымнае (напр. паветраны а.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

odstąpienie

н.

1. адступленне, адыход;

odstąpienie od linii frontu — адыход ад лініі фронту;

2. уступка, саступка, аддача;

odstąpienie części gruntu — уступка часткі зямлі;

3. адмова, адмаўленне;

odstąpienie od pierwotnego zamiaru — адмаўленне ад першапачатковага намеру

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

atmosfera

atmosfer|a

ж.

1. атмасфера; паветра;

~a ziemska — зямная атмасфера; атмасфера Зямлі;

2. перан. атмасфера; настрой;

~a рrасу — атмасфера працы;

napięta ~a — напружаная атмасфера;

3. фіз. атмасфера;

ciśnienie 5 atmosfera — ціск 5 атмасфер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гру́дка

1. Купіна, купінка (Слаўг.).

2. Кавалак засохлай зямлі на раллі (Слаўг., Сміл. Шат.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

жалабі́на Упадзіна ў зямлі, звычайна сухадольная (Слаўг., Шчуч.). Тое ж нізі́нка, кана́ўка, скалдабі́нка (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

о́тчына Угоддзі (лес, участак зямлі), якімі карыстаўся бацька і дзе стаялі пчолы; пчальнік (Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

падсму́жжа Невялікая частка зямлі, якая прылягае да доўгай і вузкай паласы, да смугі (Гарб.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

перала́га

1. Плошча зямлі, узараная да адпачынку (Слаўг.).

2. Хваля дажджавых хмар увосень (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

аддава́ць несов.

1. в разн. знач. отдава́ть; (подвергать действию чего-л.) предава́ть; (осуждать на что-л.) обрека́ть; (в школу и т.п. — ещё) определя́ть;

2. (об оружии) отдава́ть;

1, 2 см. адда́ць;

3. отдава́ть, припа́хивать;

◊ а. перава́гу — отдава́ть предпочте́ние;

а. зямлі́ — предава́ть земле́;

а. канцы́ — отдава́ть концы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

буркатлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які любіць бурчаць, бурклівы. Побач адзінока месцілася атынкаваная будка-каравулка, дзе ў сцюжу драмаў ля напаленай печы які буркатлівы дзед-вартаўнік. Быкаў.

2. Бурлівы, звонкі. Па рацэ праносіліся маторкі, буркатлівыя хвалі ад іх з шумам намотваліся на бераг, казыталі ногі. Савіцкі. Выбіраеш роўненькі пянёк дзе-небудзь ля крынічкі ці светлага буркатлівага ручая, проста лежачы жыватом на зямлі, п’еш ваду. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)