запча́сткі мн спец, разм (запасныя часткі) Ersátzteile pl;

склад запча́стак Ersátzteillager n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

расшкумата́ць (раздзерці на дробныя часткі) zerréißen* vt, zerfétzen vt, in Stücke réißen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аўтазаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Завод, які вырабляе аўтамабілі і іх часткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́членіць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Вылучыць асобныя часткі, члены чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухвуглякі́слы, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе дзве часткі вуглекіслаты. Двухвуглякіслая сода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубля́ж, ‑у, м.

Замена моўнай часткі гукавога фільма перакладам на іншую мову.

[Ад фр. doublage — падваенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зблакірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Злучыць, зманціраваць (часткі якога‑н. збудавання).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярэднеязы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які ўтвараецца з дапамогай пярэдняй часткі языка (пра гукі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

розначыта́нне, ‑я, н.

Спец. Варыянт якой‑н. часткі асноўнага тэксту літаратурнага твора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сярэднебелару́скі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сярэдняй часткі Беларусі. Сярэднебеларускія гаворкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)