Verbum

запазы́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

Узяць, пераняць, засвоіць.

З. слова.

З. ідэю.

|| незак. запазы́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. запазы́чванне, -я, н.

азначэ́нне¹, -я, н.

1. гл. азначыць.

2. Абагульненне, якое раскрывае сэнс, змест чаго-н., характарызуе асноўныя рысы чаго-н.

Даць правільнае а. слова.

анты́хрыст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. У хрысціянскай рэлігіі: галоўны праціўнік, антыпод Хрыста.

2. Ужыв. як лаянкавае слова (разм., уст.).

паро́ль, -я, мн. -і, -яў, м.

Сакрэтнае ўмоўнае слова (або словы, фраза) для апазнання сваіх на вайсковай службе, а таксама ў канспіратыўных арганізацыях.

рання... (гл. ранне...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «ранне...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр., ранняспелы.

санты...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: у сто раз менш асноўнай адзінкі, якая названа ў другой частцы слова, напр.: сантыграм, сантыметр.