біфурка́цыя, ‑і, ж.

Раздзяленне ракі, крывяноснага сасуда і інш. на дзве галіны. Біфуркацыя рэк.

[Лац. bifurcatio — раздваенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заілі́цца, ‑ліцца; зак.

Запоўніцца ілам, пяском і пад. (пра рэчышча ракі, канала, ложа вадаёма).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

forsowanie

н. фарсіраванне;

forsowanie rzeki — фарсіраванне ракі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Únterlauf

m -(e)s, -läufe ні́жняе цячэ́нне, нізо́ўе (ракі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Óberlauf

m -(e)s, -läufe ве́рхняе цячэ́нне, вярхо́ўе (ракі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

супрацьле́глы, -ая, -ае.

1. Размешчаны насупраць; які ідзе, вядзе ў адваротным кірунку.

С. бераг ракі.

2. Які карэнным чынам адрозніваецца ад чаго-н., не сумяшчальны з чым-н.

Супрацьлеглыя паняцці.

|| наз. супрацьле́гласць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

упо́перак і упапяро́к, прысл. і прыназ.

1. прысл. У шырыню, па шырыні чаго-н.

Разрэзаць дошкі ў.

2. прыназ. з Р. Ужыв. для ўказання на накіраванасць дзеяння па шырыні чаго-н.

Рухацца на лодцы ўпоперак (упапярок) ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

riverside

[ˈrɪvərsaɪd]

1.

n.

бе́раг ракі́, узьбярэ́жжа n.

2.

adj.

узьбярэ́жны, прырэ́чны

The riverside path is much used — Сьце́жкай на бе́разе ракі́ шмат хто карыста́ецца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прырэ́чча, ‑а, н.

Мясцовасць, размешчаная каля ракі, на беразе ракі. Дзьмуў моцны вецер, заносячы густым снегам Дняпро, прырэчча, Чыжыкавы сляды. Лупсякоў. У нагах стома, мокра ў абутку, бо ісці даводзіцца прырэччам, пераступаць колішнія глыбокія каналы, што заплылі тванню, зацвілі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надрэ́чча, ‑а, н.

Мясцовасць, якая прылягае да берагоў ракі. З надрэчча цягне сіняй прахалодаю. Макаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)