армя́к
(тат. ärmäk)
старадаўняя сялянская верхняя адзежына з тоўстага саматканага сукна.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
бешме́т
(тат. bismet)
верхняя мужчынская вопратка ў татараў і каўказскіх народаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кухля́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Верхняя кашуля з футра ў народаў Поўначы. З-пад сваёй новай кухлянкі.. [Тынэлькут] дастае паперку і, асцярожна разгарнуўшы, падае мне. Бяганская.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
верхаўё, ‑я, н., зб.
Разм. Верхняя частка спілаванага і ачышчанага ад галля дрэва. [Буднік:] — Дзялянка вялікая, хаця б да вясны ўправіліся паваліць. А падборка верхаўя, сучча, ламачча мала зойме? Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каўбо́йка, ‑і, ДМ ‑бойцы; Р мн. ‑боек; ж.
1. Капялюш з шырокімі палямі, загнутымі з бакоў, з раменьчыкам пад падбародкам.
2. Верхняя мужчынская сарочка асобага крою з адкладным каўняром.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
верхату́ра, ‑ы, ж.
Разм. жарт. Верхняя частка якога‑н. збудавання, памяшкання; верхні, апошні паверх. Жыць на верхатуры. □ Бязногі Піліп, узлезшы сваім адумам на верхатуру царквы, гасіў ва ўсе званы. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вярхні́ца ’драбіны ў калёсах’ (пух., З нар. сл.), рус. кастр. ве́рхница ’верхняя падоўжная аснова калёс’, польск. wierzchnica ’верхняя частка чаго-небудзь’. Утворана ад верхні (< vьrxьnь) і суф. ‑іца (< ‑ica).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
губа́¹, -ы́, мн. гу́бы і (з ліч. 2, 3, 4) губы́, губ, Д -а́м, ж.
Скурна-мускульная рухомая складка, якая ўтварае край рота.
Верхняя г.
Сціснуць губы.
Кусаць губы (таксама перан.: выражаць злосць, незадавальненне).
|| памянш. гу́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.
|| прым. губны́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ку́ртка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Верхняя кароткая вопратка, якая зашпільваецца на гузікі ці на замок. Скураная куртка. □ Сцяпан Струк быў у паношанай шэрай суконнай куртцы сваёй работы. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
туні́ка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.
1. Старажытнарымскае адзенне накшталт кашулі, якое насілі пад тогай.
2. Верхняя частка двайной жаночай спадніцы.
3. Касцюм танцоўшчыцы ў выглядзе ліфа і доўгай спадніцы з цюлю.
[Лац. tunica.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)