бессаро́мнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто не падпарадкоўваецца правілам прыстойнасці; нясціплы, бессаромны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блы́танік, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які дрэнна ў чым‑н. разбіраецца, блытае факты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

богаадсту́пнік, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які адмовіўся ад рэлігіі, ад веры ў бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здаравя́цкі, ‑ая, ‑ае.

Такі, як у здаравякі, здаравяка; уласцівы здаравяку. Здаравяцкага складу чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здрахле́лы, ‑ая, ‑ае.

Слабы, хілы ад старасці. Здрахлелы чалавек. // Спарахнелы, струхлелы. Здрахлелая хата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гукаперайма́льнік, ‑а, м.

Чалавек, які дакладна перадае галасы жывёл, розныя шумы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вегетарыя́нец, ‑нца, м.

Чалавек, які спажывае толькі раслінную і малочную ежу; прыхільнік вегетарыянства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вераадсту́пнік, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які адрокся ад сваёй веры (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высяле́нец, ‑нца, м.

Разм.

1. Чалавек, якога выселілі.

2. Тое, што і перасяленец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анекдаты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Чалавек, які любіць анекдоты і добра іх расказвае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)