Пядзь ’падзь, салодкая раса на лісцях дрэў’ (чэрв., З нар. сл.). Вынік рэгрэсіўнага змякчэння, гл. падзь2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Раза́нік (реза́нік) ’звараная неабіраная перарэзаная напалам бульба’ (жытк., Нар. словатв.), рэ́занік, рэза́нікі ’тс’ (ТС). Утворана ад рэ́заць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́ндзіць ’правіць, наводзіць парадкі’ (Нар. Гом.), ’кіраваць, распараджацца’ (Скарбы), ’камандаваць’ (паст., Сл. ПЗБ) — збеларушанае польск. rządzić ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ру́дзік ’рыжык’ (узд., Нар. словатв.). Ад руды як рыжык ад рыжы, палявік ад палявы (грыб) і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Саба́чына ’грубае з тоўстым сцяблом сена, трава (якую не хоча есці жывёла’ (Нар. словатв.). Да сабакаj (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сашчарэ́піць ’сашчапіць’ (Нар. сл.). Ад сашчапіць з экспрэсіўным нарашчэннем ‑ер‑ і наступнай метатэзай. Параўн. ашчаперыцца і ашчарэпіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скі́рыць, скі́рыцца: скірыты (зубы) ‘смяяцца, насміхацца’ (брэсц., пін., З нар. сл.), скы́рытыса ‘смяяцца’ (Сл. Брэс.). Гл. ске́рыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Суто́к ’месца перакрыжавання палак у баране, у якія ўстаўлялі зуб’е’ (кобр., Ск. нар. мовы). Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Та́мба ’зямельны насып’ (Растарг.), ’укапаныя ў зямлю слупы, да якіх прывязваюцца плыты’ (віц., Нар. сл.). Гл. дамба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ту́ркнуць ‘затрубіць у вуха «турр!»’ (Касп.), ‘крыкнуць «тур-р-р» у вуха’ (зэльв., Нар. словатв.). Гукапераймальны дзеяслоў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)