раўню́ткі, ‑ая, ‑ае.
Вельмі роўны. Лёгка і мякка слізгаюць палазы, пакідаючы за сабой па некранутай белі дзве раўнюткія палосы. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чляні́ць, чляню, членіш, членіць; незак., каго-што.
Дзяліць, падзяляць на асобныя часткі; расчляняць. Дыяметр членіць круг на дзве роўныя часткі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыве́траніцы ’дзве дошкі або жэрдкі, якія прыбіваюцца да лат з абодвух бакоў франтона’ (жыт., Нар. сл.). Да ве́траніцы ’тс’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зліва́ць
1. zusámmenfließen* vt, míschen vt (змешваць);
2. перан zusámmenzíehen* vt, veréinigen vt;
зліва́ць дзве гру́пы zwei Grúppen veréinigen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Ветраго́ны ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца да краёў страхі і сыходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (бяроз., Шушк., усх.-палес., Нар. сл., в.-дзвін., Шатал.). Беларускае рэгіянальнае ўтварэнне, якое першапачаткова мела форму *ветраадгоны; параўн. ветраадбой ’тс’ (Нар. сл.), пазней прыстаўка другой часткі ад‑ выпала. Семантычна лексема ветраадгоны называла дзве дошкі, якія «адганяюць» вецер, г. зн. закрываюць шчыліну, утвораную паміж саломай страхі і кроквінай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бінаміна́льны
(ад бі- + намінальны)
які мае два імені, дзве назвы, як напр. у батанічнай і заалагічнай тэрміналогіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
забра́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць бразгаць. // Бразнуць некалькі раз запар. Забраэгалі дзверы, і дзве постаці пайшлі паволі на вуліцу. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бурава́ты, ‑ая, ‑ае.
Які мае злёгку буры колер. Праходзіць хвіліна-дзве, і ў святле ад кастра паказаўся здаравенны бураваты ганчак. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́варатка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Абл. Выварацень. [Каля] старой яловай вывараткі стаялі дзве нізенькія доўгія капы сіўцу. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпу́хліна, ‑ы, ж.
Невялікая пухліна. Адразу заўважаюць яго сівізну, прыпухліны пад вачамі і дзве глыбокія разоркі, што ляглі каля губ. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)