Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Schall
m -s, -e i Schälle гук
◊ ~ und Rauch — ≅ пусты́гук
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
бзык, ‑у, м.
Разм.Гук, які ўтвараецца крыламі насякомых у часе палёту; бзыканне. Бзык аваднёў, камароў і іншай заедзі роўным звонам вісеў у паветры.Пестрак.//Гук, які ўтвараецца пры палёце кулі і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
грасі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.
Вымаўляць гук «р» на французскі манер; картавіць.
[Ад фр. grasseyer.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сурдзі́на, ‑ы, ж.
Прыстасаванне, пры дапамозе якога аслабляецца гук у музычных інструментах.
[Фр. sourdine.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АГАМІ́ЧНАЕ ПІСЬМО́
(стараж.-ірл. ogam, ogum),
літарнае пісьмо кельтаў і піктаў на Брытанскіх а-вах. Вядома па надпісах з 4 ст. Аснова агамічнага пісьма — лінія, на якую наносіліся кропкі і штрыхі. Літара складалася з сукупнасці аднолькавых (ад 1 да 5) штрыхоў (зычны гук) ці кропак (галосны гук). Паходжанне невядома. Выцеснена лацінкай, але як тайнапіс у Ірландыі захавалася да 17 ст.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
прыдыха́нне, ‑я, н.
1.Гук, які ўтвараецца пры выдыху ў вымаўленні, спевах і пад. Гаварыць з прыдыханнем.
2.Спец. Гартанны гук, які ўтвараецца пры дапамозе трэння струменю паветра аб краі збліжаных, але ненапружаных галасавых звязак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ДЖ,
графема ў бел. алфавіце для абазначэння асобнага складанага гука. Дыграф, утвораны з літар «д» і «ж», перадае афрыкату «дж». У пісьмовых помніках выкарыстоўваецца з 16 ст., аднак старабел. аўтарамі гук «дж» часцей перадаваўся літарамі «ч», «ж», спалучэннямі «д» і «ч», «ж» і «ч» («ѣздживаль», «розъежчалъ», «приеждчий»). У сучаснай бел.літ. мове спалучэнне «дж» вымаўляецца па-рознаму: у словах тыпу «аджыць», «паджылкі», дзе «д» — частка прыстаўкі, а «ж» — пачатковы гук кораня, «дж» чытаецца як спалучэнне 2 гукаў «д» і «ж» («ад-жыць»); у выпадку, калі «д» і «ж» не стаяць на стыку 2 марфем, яны вымаўляюцца як адзін непаДзельны гук («джунглі», «загароджаны», «ураджай»).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
камерто́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
Інструмент у выглядзе сталёвай вілкі, які пры ўдары ўтварае гук пэўнай пастаяннай вышыні і выкарыстоўваецца пры настройцы музычных інструментаў, у харавых спевах.
|| прым.камерто́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бзы́каць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ае; незак. (разм.).
Утвараць крыламі спецыфічны гук (пра некаторых насякомых).
|| аднакр.бзы́кнуць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не.
|| наз.бзы́канне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)