Schmútzfink

f -en i -s, -en разм. му́рза, неаха́йны (чалаве́к)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Spíelverderber

m -s, - нехаўру́сны чалаве́к; той, хто мяша́е весялі́цца; зану́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

дабра́к, ‑а, м.

Разм. Добры, спагадлівы чалавек. Гэта быў яшчэ не стары чалавек, але валасы меў сівыя. Позірк вачэй — суровы, патрабавальны. Але чамусьці не страшна было пад.. позіркам гэтага чалавека. Ён [камандзір] здаваўся дабраком. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папіха́ч, ‑а, м.

Разм.

1. Чалавек, якому даручаюць паскорыць якую‑н. справу.

2. Тое, што і папіхіч. [Максім:] — Не ўмееш гаспадарку сваю весці, бо .. не хітры ты чалавек... Папіхач — куды пхнуць, туды і ідзеш. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпатэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Чалавек, які пакутуе на палавое бяссілле (імпатэнцыю).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каналу́п, ‑а, м.

Разм. пагард. Чалавек, які здзірае шкуру з нежывых коней.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каніба́л, ‑а, м.

Кніжн.

1. Людаед.

2. перан. Незвычайна жорсткі, люты чалавек.

[Фр. cannibale з ісп.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бездако́рны, ‑ая, ‑ае.

Які не выклікае дакору; беззаганны. Бездакорны чалавек. Бездакорная праца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяздо́льнік, ‑а, м.

Разм. Той, у каго няма шчаслівай долі; нешчаслівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здра́дны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і здрадлівы. Здрадны чалавек. Здрадная ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)