refinement [rɪˈfaɪnmənt] n.

1. вы́танчанасць, даліка́тнасць; згра́бнасць;

lack of refinement некульту́рнасць;

the refinement of taste то́нкі густ

2. удаскана́ленне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

twiggy [ˈtwɪgi] adj.

1. то́нкі; сла́бы;

twiggy legs то́нкія но́гі

2. галіна́сты;

a twiggy growth кусто́вы па́раснік, за́раснік, кусто́ўе

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

жыгу́н Сухі, цякучы, вельмі тонкі пясок (Тал. Мядзв.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

шчадрэ́ц Тонкі пласт пяску сярод іншых парод (Гродз.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

мікраэлектро́д

(ад мікра- + электрод)

самы тонкі электрод у канцы ўчастка электрычнага ланцуга; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

палінало́гія

(ад гр. poline = тонкі пыл + -логія)

раздзел батанікі, які вывучае пылок і споры раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ра́кель

(ням. Rakel)

палігр. тонкі стальны нож, якім знімаецца фарба з прабельных элементаў друкарскай формы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

даліка́тны, -ая, -ае.

1. Ветлівы, ласкавы ў абыходжанні з людзьмі.

Гэта спакойны, д. чалавек.

2. Які патрабуе асцярожных, тактоўных адносін (разм.).

Я да вас па далікатным пытанні.

3. Складаны, тонкі, выпеставаны.

Далікатныя рукі.

Чалавек далікатнага складу.

4. Кволы, мяккі, прыемны навобмацак.

Чаравікі з далікатнай скуры.

|| наз. даліка́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

габлява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; незак., што і без дап.

Зразаць тонкі слой з паверхні драўніны пры апрацоўцы яе гэблем, рубанкам.

Г. дошку.

|| зак. вы́габлеваць, -люю, -люеш, -люе; -люй; -леваны.

|| наз. габлява́нне, -я, н. і габлёўка, -і, ДМ -лёўцы, ж.

|| прым. габлява́льны, -ая, -ае.

Г. інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

панаксамі́т, ‑у, М ‑міце, м.

Тонкі аксаміт з бліскучай паверхняй, якая атрымліваецца ў выніку начосу ворсу ў адзін бок. [Таццяна:] — Скажыце, Зіна, мне будзе да твару чорны панаксаміт? Васілёнак.

[Ад фр. panne — сорт матэрыі, які нагадвае аксаміт і слова аксаміт.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)