эспадро́н

(фр. espadon, ад ісп. espada = шпага)

шпага для фехтавання, а таксама спартыўная барацьба з гэтай зброяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бейсбо́л

(англ. baseball, ад base = нізавы + ball = мяч)

спартыўная камандная гульня з мячом і бітай, якая нагадвае лапту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

по́ла

(англ. polo)

1) спартыўная камандная гульня ў мяч клюшкамі верхам на конях;

2) тое, што і ватэрпола.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэ́слінг

(англ. wrestling = спартыўная барацьба)

разнавіднасць прафесіянальнай барацьбы, у якой сумяшчаюцца прыёмы класічнай і вольнай барацьбы і дзюдо.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бо́ўлінг

(англ. bowling)

спартыўная разнавіднасць кегляў 1.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

спарты́ўны Sport-; spórtlich, spórtgerecht, spórtmäßig;

спарты́ўная пляцо́ўка Spórtplatz m -(e)s, -plätze;

спарты́ўны касцю́м Túrnanzug [Spórtanzug] m -(e)s, -anzüge;

спарты́ўны абу́так Sport- und Túrnschuhe pl;

спарты́ўныя тава́ры Spórtartikel pl;

спарты́ўны агля́д Überblick über die Spórtereignisse;

спарты́ўнае тавары́ства Spórtverein m -s, -e, Spórtgemeinschaft f -, -en;

спарты́ўная за́ла Túrnhalle f -, -n, Spórthalle;

спарты́ўныя спабо́рніцтвы spórtliche Wettkämpfe;

спарты́ўны значо́к Spórtleistungsabzeichen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пінг-по́нг

(англ. ping-pong)

спартыўная гульня маленькім мячом, які перакідваецца ракеткай цераз нацягнутую ўпоперак стала сетку; настольны тэніс.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

се́кцыя I ж., в разн. знач. се́кция;

спарты́ўная с. клу́ба — спорти́вная се́кция клу́ба;

с. параво́га ацяпле́ння — се́кция парово́го отопле́ния

се́кцыя II ж., мед. се́кция;

с. тру́па — се́кция тру́па

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

арганіза́цыя, ‑і, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. арганізаваць, арганізавацца.

2. Аб’яднанне, саюз людзей, грамадскіх груп, дзяржаў, з’яднаных агульнай праграмай дзеяння; дзяржаўная, партыйная ці грамадская ўстанова. Нізавая партыйная арганізацыя. Арганізацыя Аб’яднаных Нацый. Спартыўная арганізацыя. Будаўнічая арганізацыя.

3. Будова чаго‑н., лад. Сацыялістычная арганізацыя сельскай гаспадаркі. Саветы — сацыялістычная форма палітычнай арганізацыі.

4. Фізічная ці псіхафізічная будова асобнага арганізма.

[Фр. organisation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушу́

(кіт. wushu)

традыцыйная кітайская аздараўленчая і спартыўная гімнастыка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)