перава́га, -і, ДМ -ва́зе, мн. -і, -ва́г, ж.

1. Асаблівасць, што выгадна адрознівае каго-, што-н.; выгада.

Атрымаць перавагу.

Колькасная п.

2. Выключнае права на што-н., прывілея.

Спадчынныя правы і перавагі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ула́снасць, -і, ж.

1. Маёмасць, якая належыць каму-н.

Дзяржаўная ў.

2. Прыналежнасць каго-, чаго-н. каму-, чаму-н. з правам распараджэння.

Прыватная ў. на зямлю.

Набыць што-н. ва ў.

Права ўласнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

pre-emption [prɪˈempʃn] n. comm.

1. ску́пка

2. перава́жнае пра́ва купля́ць (што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

author [ˈɔ:θə] n.

1. а́ўтар; пісьме́ннік;

author’s rights а́ўтарскае пра́ва

2. тво́рца, ініцыя́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

першаро́дства, ‑а, н.

1. Уст. Старшынство па нараджэнню сярод братоў.

2. перан. Кніжн. Права старэйшага, першага, вядучага. Страціць права першародства. // Першааснова чаго‑н. Шатландзец пачынае цудоўна гаварыць па-беларуску, не страчваючы пры гэтым ні кроплі свайго шатландскага першародства. Зарыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віндыка́цыя ’права ўласніка выпатрабаваць сваю рэч з чужога незаконнага валодання’ (БРС). Запазычана з лац. rei vindicatio праз рус. виндикация ці польск. windykacja ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адку́пшчык, ‑а, м.

Гіст. Той, хто набыў права на які‑н. від дзяржаўных даходаў, падаткаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

працэсуа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да працэсу (у 3 знач.). Працэсуальнае права. Працэсуальныя тэрміны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэрагаты́ва, ‑ы, ж.

Кніжн. Выключнае права, якое належыць якому‑н. дзяржаўнаму органу або адказнай асобе.

[Лац. praerogativa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэ́рабя, -я, н.

1. Умоўны знак (дробная рэч, паперка і пад.), што выцягваецца наўгад з шэрагу такіх жа прадметаў пры вызначэнні права на што-н., чарговасці і пад.

Цягнуць ж.

2. перан. Лёс, доля.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)