кровазліццё, ‑я, н.

Зліццё крыві з пашкоджаных сасудаў у органы і тканкі. Кровазліццё ў мозг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскрыва́віць, ‑ваўлю, ‑вавіш, ‑вавіць; зак., каго-што.

Разадраць, разбіць да крыві. Раскрывавіць рукі аб калючкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хімі́зм, ‑у, м.

Спец. Хімічная прырода якога‑н. рэчыва, з’явы, працэсу. Хімізм крыві. Хімізм расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эрытэ́ма, ‑ы, ж.

Спец. Пачырваненне асобных участкаў скуры ў выніку прыліву крыві і расшырэння сасудаў.

[Ад грэч. erýthēma — чырвань.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гемаро́й, -ю, м.

Хвароба, звязаная з застоем крыві ў ніжняй частцы прамой кішкі і расшырэннем вен у выглядзе вузлоў, якія часта выклікаюць крывацёк.

|| прым. гемараіда́льны, -ая, -ае і гемаро́йны, -ая, -ае.

Гемараідальныя шышкі.

Гемаройная кроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

засто́й, -то́ю м., в разн. знач. засто́й;

з. крыві́ — засто́й кро́ви;

грама́дскі з. — обще́ственный засто́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wáten

vi (s, h) перахо́дзіць убро́д; хлю́паць (па вадзе, гразі)

◊ in Blut ~ — ≅ купа́цца ў крыві́; праліва́ць мно́га крыві́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

крыві́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.

Разм.

1. Капля крыві. Уся.. істота [муляра] ў працы, кожная жылка, кожная крывінка. Кулакоўскі.

2. Пра роднага па крыві. «Дзе знайсці прытулак для сына? Дзе схаваць крывінку сваю?» Панчанка.

•••

Ні крывінкі ў твары — пра чалавека з пабляднелым тварам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гемафілі́я, ‑і, ж.

Хваравіты стан, які характарызуецца схільнасцю да крывацёкаў з прычыны паніжэння здольнасці крыві згортвацца.

[Ад грэч. háima — кроў і philia — схільнасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плазмо́дый, ‑ю, м.

Спец. Прасцейшы арганізм, які паразітуе ў крыві і з’яўляецца ўзбуджальнікам малярыі. Малярыйны плазмодый.

[Лац. plasmodium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)