лівісто́на

(н.-лац. livistona)

пальма з буйным веерападобным лісцем, пашыраная ў тропіках Азіі; некаторыя віды разводзяцца як дэкаратыўныя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

наркамеду́зы

(ад гр. narke = здранцвенне + медуза)

падатрад марскіх кішачнаполасцевых жывёл атрада трахілідаў, некаторыя віды якіх паразітуюць на гідрамедузах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

панэндэ́мікі

(ад пан- + эндэмікі)

віды (роды, сямействы і інш.) раслін і жывёл, якія жывуць на ўсім зямным шары.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тарака́н

(тат. tarakan)

насякомае чорнай або рыжай афарбоўкі з доўгімі вусамі, некаторыя віды якога водзяцца ў жыллі чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

віка́рны

(лац. vicarius = які замяшчае)

замяшчальны;

в-ыя віды — сістэматычна блізкія віды раслін або жывёл, якія займаюць розныя арэалы ці трапляюцца ў межах аднаго арэала, але ў розных экалагічных умовах (напр. дуб скальны, вядомы на паўднёвым захадзе Беларусі, і дуб звычайны, пашыраны на ўсёй тэрыторыі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

археафі́ты

(ад археа- + -фіты)

віды раслін, вядомыя па археалагічных знаходках як пустазелле яшчэ з дагістарычных часоў (напр. куколь, васілёк).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вальварые́ла

(н.-лац. volvariella)

шапкавы базідыяльны грыб сям. мухаморавых, які расце на ўгноенай глебе, мёртвай драўніне; некаторыя віды ядомыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дыяскарэ́я

(н.-лац. dioscorea)

травяністая расліна сям. смілаксавых, пашыраная ў тропіках і субтропіках; некаторыя віды культывуюцца дзеля ядомых клубняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

інгрэдые́нты

(лац. ingrediens, -ntis = які ўваходзіць)

віды раслін, што растуць на вольных месцах паміж пастаяннымі кампанентамі расліннай групоўкі (фітацэнозу).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мато́р

(ням. Motor < фр. moteur, ад лац. motor = які рухае)

машына, якая ператварае розныя віды энергіі ў механічную; рухавік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)