у́нікум
(лац. unicum = адзінае ў сваім родзе, незвычайнае)
1) вельмі рэдкі прадмет, вялікая рэдкасць;
2) перан. выключная ў якіх-н. адносінах асоба.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фізіянамі́ст
(фр. physionomiste, ад гр. physis = прырода + gnomon = які ведае)
асоба, якая па міміцы твару ўмее распазнаваць характар і ўнутраны стан чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
штрэйкбрэ́хер
(ням. Streikbrecher, ад Streik = забастоўка + brechen = ламаць)
асоба, якая ідзе на працу ў час забастоўкі і гэтым самым перашкаджае яе правядзенню.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эмігра́нт
(лац. emigrans, -ntis)
асоба, якая перасялілася са сваёй краіны ў чужую па палітычных, эканамічных, рэлігійных ці іншых прычынах (параўн. імігрант 1).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
character [ˈkærəktə] n.
1. хара́ктар; нату́ра;
a man of character чалаве́к з мо́цным хара́ктарам
2. уласці́васць, асаблі́васць
3. рэпута́цыя
4. персана́ж
5. асо́ба
6. лі́тара; іеро́гліф
7. comput. знак
♦
be in character with smth. адпавяда́ць чаму́-н.;
out of character неадпаве́дна
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
figure1 [ˈfɪgə] n.
1. фігу́ра
2. асо́ба, дзе́яч;
He was a prominent figure of his time. Ён быў выдатным дзеячам свайго часу.
3. лі́чба
4. чарцёж; малю́нак
5. pl. figures infml арыфме́тыка;
have a head for figures мець арыфметы́чныя здо́льнасці
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Мішэнь ’цэль пры вучэбнай або трэніровачнай стральбе’, ’асоба, прадмет нападак’ (ТСБМ), рус. мишень ’тс’. Ст.-рус. мишень ’пячатка, знак, кляймо, круглая пласціна’ (XIV ст.), а з XVII ст. ’цэль, у якую страляюць’, было запазычана са ст.-уйгурск. мовы, у якой — з перс. нишан (nišan) ’знак’ (Аракін, Тюркизмы, 130). Крукоўскі (Уплыў, 73) мяркуе, што мішэнь як ваенны тэрмін пранікла з рус. мишень, якое Фасмер (2, 630) выводзіць з тур. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сумато́ха ’забурэнне, непакой; мітусня, беганіна’ (Пятк. 2, Цых.), ’мітрэнга’ (талач., ЛА, 5); сюды ж сумато́хніцкі ’мітуслівы, хуткі’ (Сцяшк. Сл.). Запазычана, хутчэй за ўсё, з рус. сумато́ха ’тс’, параўн. сумятня, гл. Параўн., аднак, укр. дыял. сумату́ха ’задуменнасць, маркотлівасць’, польск. дыял. sumatocha‑swat ’на ўсходнеславянскіх землях: асоба, абавязаная весяліць маркотную маладую на вяселлі’, якія ўтвораны ад сум, сумота, гл. ЕСУМ, 5, 474. Польскае слова запазычана з беларускай ці ўкраінскай (Варш. слоўнік, 6, 511).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
шэф, ‑а, м.
1. Разм. Кіраўнік якой‑н. установы, прадпрыемства і пад. у адносінах да сваіх падначаленых. І я адчуў, што падначаленыя Івану Ігнатавічу рахункаводы — рослая дзяўчына і хлопец з хітрымі вочкамі — не вельмі слухаюць свайго маўклівага шэфа. Хомчанка. Расказваў аб гэтым Максіму старшы сяржант астрожнай службы і шэф усіх надзорцаў у Лукішках Бародка. Машара. // Уст. У Расіі 18–19 стст. — высокая асоба, якая з’яўлялася ганаровым камандзірам вайсковай часці або афіцыйным апекуном вучэбнай установы.
2. (звычайна ў прыдатку). Старшы ў групе асоб аднароднай прафесіі, якія працуюць на адным прадпрыемстве, у адным цэху і пад. Шэф-повар. Шэф-пілот.
3. Асоба, установа ці прадпрыемства і пад., якія шэфствуюць над кім‑, чым‑н. Праз месяц з дапамогай шэфаў Васіль набыў для калгаса трохтонку. Шамякін. Шэфы з горада прывезлі падарункі — для ячэйкі шмат прывезлі кніг. Дудар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аферэ́нт
(лац. offerens, -ntis = які ахвяруе)
асоба, якая выступае з афертай.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)