валанцёр
(фр. volontaire)
асоба, якая добраахвотна паступіла на вайсковую службу; добраахвотнік (у Англіі, Францыі, Італіі і некаторых іншых краінах).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дыяле́ктык
(гр. dialektikos)
1) паслядоўнік дыялектычнай філасофіі, які прымяняе дыялектычны метад;
2) уст. асоба, якая добра валодае дыялектыкай 3.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
інса́йдэр
(англ. insider)
фізічная асоба, якая мае інфармацыю аб справах (стане дзейнасці) фірмы, прадпрыемства (дырэктар, менеджэр, бухгалтар і інш.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кантракта́нт
(фр. contractant, ад лац. contractus = здзелка)
асоба або арганізацыя, якія бяруць на сябе якія-н. абавязацельствы па кантракту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Пігмаліён
(гр. Pygmalion = імя міфічнага старажытнагрэчаскага скульптара, які закахаўся ў вылепленую ім статую Галатэі)
асоба, закаханая ў свой твор.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пракуры́ст
(ням. Prokurist, ад лац. procurare = клапаціцца, кіраваць)
давераная асоба гандлёвага прадпрыемства, якая мае паўнамоцтвы на заключэнне ўсякіх дагавораў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
рэмітэ́нт
(лац. remittens, -ntis = які адсылае)
асоба, на імя якой выпісаны пераводны вэксаль (тратта) для атрымання пэўнай сумы грошай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
візіцёр
(фр. visiteur)
асоба, якая робіць візіт; наведвальнік.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
прапаве́днік, ‑а, м.
1. Распаўсюджвальнік якога‑н. веравучэння. Сектанцкія прапаведнікі. // Той, хто гаворыць пропаведзь (у 2 знач.).
2. перан.; чаго. Асоба, якая распаўсюджвае, прапагандуе якія‑н. погляды, ідэі і пад. [Нявідны] ведае, хто з’яўляецца прапаведнікам гэтай гарманічнасці жыцця не толькі ў прыродзе, але і ў людскім грамадстве, каму і для чаго патрэбна яна. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ло́цман, ‑а, м.
1. Асоба, якая добра ведае мясцовыя ўмовы плавання і праводзіць судны па фарватэры. Морскі лоцман. Рачны лоцман. □ Салул і яго сябры .. здолелі правесці карабель там, дзе не правёў бы яго самы спрактыкаваны лоцман. «Полымя».
2. Невялікая марская рыба сямейства стаўрыдавых, якая суправаджае на далёкія адлегласці караблі і буйных рыб.
[Гал. loodsman.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)