журналі́ст

(рус. журналист, ад фр. journal = журнал)

прафесіянальны літаратурны работнік газет, часопісаў, радыё, тэлебачання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

earphone

[ˈɪrrfoʊn]

n.

наву́шнік (тэлефо́нны, тэлегра́фны, радыё), галаўны́ тэлефо́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

push button

гу́зік m. (улуча́льніка, званка́, ра́дыё, тэлефо́на)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

sound effects

гукавы́я эфэ́кты (у тэа́тры, фі́льме, ра́дыё)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

tune in

наста́віць ра́дыё, тэлеві́зар на жада́ную прагра́му

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ды́ктар, ‑а, м.

Супрацоўнік радыё або тэлебачання, які чытае тэкст перад мікрафонам. Дыктар чытаў палымяна, выразна вымаўляючы кожнае слова. Дудо. Спакойны знаёмы голас дыктара перадаваў важнейшыя падзеі за папярэдні дзень. Паслядовіч.

[Ад лац. dictor — той, хто гаворыць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотатэлегра́ф, ‑а, м.

1. Від сувязі для перадачы і прыёму на фатаграфічную паперу нерухомых відарысаў (рукапісаў, малюнкаў, табліц і пад.) сродкамі тэлеграфа або радыё.

2. Абсталяванне, якое ажыццяўляе такі від сувязі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́дыя, -і, мн. -і, -дый, ж.

1. Прадпрыемства па вытворчасці фільмаў або гуказапісаў.

С. «Беларусьфільм».

С. гуказапісу.

2. Спецыяльна абсталяванае памяшканне, адкуль вядуцца радыё- ці тэлевізійныя перадачы.

3. Майстэрня мастака або скульптара.

4. Школа або клас падрыхтоўкі мастакоў, скульптараў, артыстаў.

Мастацкая с.

Балетная с.

5. Назва некаторых тэатральных калектываў маладых акцёраў.

Тэатр-с.

|| прым. студы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

лака́цыя ж радыё Órtung f -, -en;

ультрагукава́я лака́цыя Últraschallortung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

карэспандэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Літаратурны супрацоўнік газеты, часопіса, радыё, тэлебачання і іншых органаў інфармацыі, які дасылае ім звесткі пра бягучыя падзеі. Карэспандэнт радыё. □ Памыйка адкрыўся Рыгору, што ён з’яўляецца карэспандэнтам некалькіх сталічных і правінцыяльных газет. Гартны.

2. Асоба ці ўстанова, якая перапісваецца з іншай асобай або ўстановай.

•••

Спецыяльны карэспандэнт — выязны карэспандэнт, які выконвае спецыяльныя даручэнні сваёй рэдакцыі.

Уласны карэспандэнт — карэспандэнт, які рэгулярна забяспечвае свой орган інфармацыяй, пастаянна працуючы і пражываючы ў іншым месцы.

Член-карэспандэнт гл. член.

[Ад лац. correspondere — паведамляць, інфармаваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)