шыне́ль, ‑няля, м.
Форменнае паліто спецыяльнага пакрою, са складкай на спіне і хлясцікам. У гэты час да стала падышоў малады рослы ў вайсковым шынялі хлапец. Сташэўскі. Тады, калі Віктар апранаў новы шынель, гімнасцёрку, ватнікі, яму стала шкада запаснога палка. Навуменка.
[Ад фр. chenille.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пру́глічка ’драўляны падгалоўнік у ложку’ (рас., Шатал.). Паводле Лаўчутэ (Балтизмы, 126), паколькі слова не этымалагізуецца на славянскай глебе і ягоны арэал блізкі да балтыйскага, яно магло быць запазычана з балтыйскіх моў; параўн. літ. brūklỹs ’тоўстая палка, кавалак дрэва’, лат. sprũngulis ’маленькі круглы адрэзак дрэва; палка, пень’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пагаля́шка, пагаляйічына, пагаляшына ’палка’ (Сл. ПЗБ, астрав.). Паводле аўтараў слоўніка, з літ. pagalys ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Stab
m -s, Stäbe
1) кій, па́лка
2) жазло́
3) вайск. штаб
ein Offizíer vom ~ — штабны́ афіцэ́р
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Сціго́та ’кій, палка’ (Сцяшк. Сл.). Няясна; магчыма, з азванчэннем да сціхо́т ’страх, жах’, гл. сціхат.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
group
[gru:p]
1.
n.
1) гру́па f.
2) авіяпо́лк -палка́ m.
3) Chem. радыка́л -а m.
2.
v.t.
групава́ць, уклада́ць гру́памі
3.
v.i.
групава́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ламі́на, ‑ы, ж.
1. Доўгі сухі прут, сухая галіна дрэва; палка. Сцебануць каня ламінаю.
2. Разм. пагард. Вялікая, нязграбная, малапрыгодная рэч. // перан. Высокі, грузны, няспрытны чалавек. [Мароз:] — Нікчэмны ты нейкі, маленькі. Не па росту. Па росту — ламіна добрая, а вот па думках — маленькі. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кій м.
1. па́лка ж.;
2. (для опоры при ходьбе) па́лка ж., трость ж., по́сох;
3. (бильярдный) кий;
◊ не кі́ем, дык па́лкай — что в лоб, что по́ лбу; не мытьём, так ка́таньем;
у ста́рца к. адабра́ць — у ни́щего по́сох отня́ть;
вы́меняць к. на була́ўку — променя́ть куку́шку на я́стреба
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
Патарча́ка, патырча́ка ’кол, палка, якія тырчаць у плоце, з зямлі’ (ТСБМ, Янк. 2; КЭС — Сачанка), ’стрэмка’ (глыб., Сл. ПЗБ), ’замінка’, ’непатрэбная рэч’ (Бір. Дзярж.), патарча́чына ’невідочная з зямлі ці з багна абгніўшая дзеравіна’ (КЭС, лаг.). Да тырча́ць (гл.). Роднасныя рус. усх. пото́рча, пск. пото́рчевина ’палка, ражон, шост, уваткнутыя ў зямлю’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
pole
I [poʊl]
1.
n.
1) слуп -а́ m.; кол кала́ m., кало́к -ка́ m.; ты́чка, па́лка f.
a telephone pole — тэлефо́нны слуп
a ski pole — лы́жная па́лка
2) буса́к -а́ m. (у чаўне́)
2.
v.
ру́хаць чо́вен або́ плыт бусако́м
II [poʊl]
n.
по́люс -а m.
The North Pole — паўно́чны по́люс
•
- poles apart
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)