фрытрэ́дэрства, ‑а, н.
Кірунак у эканамічнай тэорыі і палітыцы прамысловай буржуазіі, якому характэрна патрабаванне свабоды гандлю і неўмяшання дзяржавы ў прыватнапрадпрыемніцкую дзейнасць.
[Англ. free trade — свабодны гандаль.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няцвёрды, ‑ая, ‑ае.
1. Якому не ўласціва цвёрдасць, даволі мяккі. Няцвёрды грунт.
2. перан. Няўпэўнены, хісткі. Наталля Пятроўна ў жаху адхіснулася і няцвёрдым крокам выйшла з хаты. Шамякін. «Дарагая, любая мамачка», — пісала яшчэ няцвёрдая, але старанная дзіцячая рука. Кірэенка.
3. перан. Такі, якому не ўласціва рашучасць, цвёрдасць. // Уласцівы такому чалавеку. Няцвёрды характар. // Які выражае нерашучасць. Няцвёрды адказ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
антэцэдэ́нт
(лац. antecedehs, -ntis = папярэдні)
лог. першы член імплікацыі, якому папярэднічае слова «калі».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гранулява́ць
(ад лац. granulum = зярнятка)
надаваць якому-н. рэчыву форму зярнят, невялічкіх камячкоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
празеліты́зм, ‑у, м.
Кніжн.
1. Імкненне распаўсюдзіць сваю веру, абярнуць іншых у сваю веру.
2. Гарачая адданасць якому‑н. вучэнню, якім‑н. перакананням.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
артакла́з, ‑у, м.
Каліевы палявы шпат, пародаўтваральны мінерал, якому ўласцівы белы, шэры, ружовы і інш. колеры; шырока выкарыстоўваецца ў шкляной і керамічнай прамысловасці.
[Грэч. orthos — прамы і klasis — разлом.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
малале́тні, ‑яя, ‑яе.
Якому нямнога год ад роду. Малалетні сведка. // Які знаходзіцца ў дзіцячым узросце. Свеціць месяц паўночны Па сон малалетняга сына. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вуцо́вае дрэ́ва ’дрэва, якому робяць прышчэпліванне’ (Жд., 1). Няясна, магчыма, з *авацо́вае дрэва < польск. drzewo owocowe ’фруктовае дрэва’ (Лабко, вусн. паведамл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
глаўк, ‑а, м.
Орган кіравання ў міністэрствах, ведамствах і пад., якому падпарадкоўваюцца прадпрыемствы адной галіны прамысловасці адпаведнага міністэрства або прадпрыемствы і ўстановы пэўнага раёна.
[Скарачэнне рускіх слоў: главный комитет (галоўны камітэт).]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збро́длівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Шкадлівы, памаўзлівы. Я стаў пастухом, якому даверылі злых збродлівых гусей і чатыры рабыя свінні. Асіпенка. Збродлівай кошцы хвост уцінаюць. Прымаўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)