рэ́чыўны, ‑ая, ‑ае.

1. Матэрыяльны, прадметны, фізічны. Рэчыўны свет.

2. У лінгвістыцы — які абазначае назву рэчыва. Рэчыўныя назоўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

света...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «свет» (у 1 знач.), напрыклад: светаадчуванне, светабудова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́сячный ме́сячны;

ме́сячный окла́д ме́сячны акла́д;

ме́сячный свет ме́сячнае святло́;

ме́сячный план ме́сячны план.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

расліннасць, флора □ раслінны свет

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

эскапі́зм

(ад англ. escape = бегчы, ратавацца)

імкненне асобы адысці ад рэальнага жыцця ў свет ілюзій, фантазій.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Сусве́т ’увесь свет’, ’зямны шар, Зямля з усім, што існуе на ёй’, ’асобная частка сусвету’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), сусьве́т ’усясвет, космас’ (Ласт., Яруш.; Беларусіка, 14, 225), сусве́тный ’усясветны; з усяго свету першы’: сусветны злодзей (Нас.), сусве́тны (сусьве́тны) ’усясветны’, ’што паходзіць з белага свету’ (Гарэц., Яруш., Ласт., Варл.), ’касмічны’ (Беларусіка, 19, 226), сусве́цце ’людзі, наезджыя адусюль’ (Барад.). Рус. сусве́тный ’агульны, усясветны’. Відаць, з першаснага усясвет (гл.), што з’яўляецца калькай ням. Weltall ’сусвет’ < Welt ’свет’ і all‑ ’увесь’, з заменай уся‑ на су- са значэннем сукупнасці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абразкі́, ‑оў; адз. абразок, ‑зка, м.

Спец. Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозы, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плюралі́зм, ‑у, м.

Ідэалістычны філасофскі погляд, паводле якога свет складаецца з мноства самастойных і незалежных адна ад адной сутнасцей.

[Ад лац. pluralis — множны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тума́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Згушчэнне дробных кропелек вады або ледзяных крышталікаў у прыземных слаях атмасферы, якое робіць паветра непразрыстым.

Над лугам слаўся густы т.

2. Непразрыстая заслона дыму, пылу і пад.

Махорачны т.

3. перан. Тое, што перашкаджае правільна ўспрымаць і разумець навакольны свет.

Т. у галаве.

|| прым. тума́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

veröffentlichen

vt апубліко́ўваць; абнаро́даваць

ein Buch ~ — вы́пусціць (у свет) кні́гу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)