1. (імчацца) jágen vi (h, s); rénnen* vi (s), rásen vi (s);
мі́ма пране́слася машы́на ein Áuto ráste vorbéi;
2. (прагукі) erschállen* vi (s), ertönen vi (s)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Міну́ць ’прайсці, праехаць міма’, ’пазбегнуць’, ’скончыцца’, ’споўніцца’, ’прапусціць’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., ТС, Сл. ПЗБ), міну́цца ’адысці ў мінулае’, ’здохнуць, прапасці’ (карэліц., Сл. ПЗБ, Нар. словатв.), драг.мыну́тыся ’размінуцца’ (Лучыц-Федарэц). Укр.мину́ти, рус.мину́ть, минова́ть, польск.minąć, н.-луж.minuś, в.-луж.minyć so, чэш.minouti, ст.-чэш.minovati, славац.minúť, славен.míniti, серб.-харв.ми́нути, мак., балг.мине, минува, ст.-слав.минѫти, миновати. Прасл.minǫti. Магчыма, кельтызм. Параўн. с.-уэльск.mynet, гальск.Moenus ’Майн’, а таксама лац.meāre ’ісці, праходзіць’. Да і.-е.*mei‑/*min‑/*moin ’ісці’ (Бернекер, 2, 59; Сольмсэн, KZ, 37, 582; Фасмер, 2, 624). Першапачаткова (паводле Махэка₂, 364) мела значэнне ’сустракацца з некім’, але пазней у славян стала абазначаць ’сустракацца без прыпынку, праходзіць’.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
гаць, ‑і, ж.
1. Насціл з бярвення, галля, ламачча для праезду цераз балота ці гразкае месца. Падводная гаць з жэрдак і палак спружыніць пад нагамі.В. Вольскі.
2. Плаціна, якую ставяць, каб павысіць узровень вады ў рацэ; запруда. Расшумелася паводка, І прарвала рэчка гаць.Астрэйка.Яны ўдваіх, сынок і маці, З двара ідуць у бок ракі На зыбкі мосцік міма гаці, Дзе разрасліся хмызнякі.Колас.
•••
Хоць гаць гацікаго-чагогл. гаціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праслізну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
1. Слізгаючыся, прайсці, праскочыць праз што‑н., паміж чым‑н. Пакуль я капаў, мае памочнікі так старанна перабіралі кожную грудку зямлі, што, бадай, і макавае зернетка не праслізнула б міма іх рук.Штыхаў.
2. Непрыкметна прайсці, прабрацца. Хвілінкі праз дзве зноў праслізнула фігура. Лабановічу здалося, нібы тая ж самая, што іх абганяла.Колас.Толькі Сымон Карызна выйшаў з дзвярэй свае кватэры, у іх ціхенька праслізнуў Галілей.Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скаме́чаны, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад скамячыць.
2.узнач.прым. Змяты, ператвораны ў камяк, у жмут. Гэля.. ўстала з месца, паправіла на сабе скамечанае адзенне і падліла ў шклянкі піва.Гартны.Міма.. [Карпа] прайшоў малады партызан і непрыкметна сунуў яму ў руку скамечаную паперку.Шамякін.
3.перан.; узнач.прым.Разм. Стомлены, змардаваны (пра твар). Бледны, скамечаны твар, рэдка калі паголены.. — усё гэта гаварыла за тое, што Селядцоў расчараваўся ў жыцці.Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праско́чыць
1. vorbéilaufen* vi (s), vorbéispringen* vi (s) (мімакаго-н, чаго-н an D); dúrchspringen* vi (s), hindúrchschlüpfen vi (s) (празшто-н);
2. (прапамылку) unterláufen* vi (s); sich éinschleichen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пазало́та, ‑ы, ДМ ‑лоце, ж.
1. Слой золата або залацістай фарбы, якой пакрываюць паверхню чаго‑н. На плітах і на помніках надпісы. Некаторыя зараслі мохам, а некаторыя яшчэ блішчаць пазалотай.Галавач.//перан. Жоўтая, залацістая афарбоўка дрэў, кустоў увосень. Міма вокнаў вагона мільгаюць пералескі, злёгку кранутыя пазалотай восені.Шахавец.
2. Залацісты водсвет ад сонца, агню і г. д. Зайшло сонца, паклала пазалоту на неба, развесіла ружовыя ніткі ў паветры.Кудравец.Апошнія прамяні аблілі пазалотай верхавіны таполяў.Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прабе́гчы
1. dúrchlaufen* vi (s); láufen* vi (s) (церазшто-н durch A); vorbéilaufen* vi (s), vorüberlaufen* vi (s) (мімачаго-н, паўзкаго-н an D);
2.разм (вачыма) dúrchsehen* vt, überflíegen* vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)