дадзяўбці́, ‑дзяўбу, ‑дзяўбеш, ‑дзяўбе; пр. дадзёўб, ‑дзяўбла, ‑ло; ‑дзяўбём, ‑дзяубяце; зак., каго-што.

1. Здзяўбці да канца. Куры дадзяўблі корм.

2. Скончыць дзяўбці; прадзяўбці. Дадзяўбці дзірку Золатам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біяміцы́н, ‑у, м.

Антыбіётык, які ўжываецца пры пнеўманіі, ганарэі, дызентэрыі, сыпным тыфе і некаторых іншых хваробах, а таксама дадаецца ў корм жывёле як стымулятар росту. Кармавы біяміцын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маро́жаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад марозіць.

2. у знач. прым. Замарожаны. Марожаная рыба.

3. у знач. прым. Папсаваны марозам, мёрзлы. Марожаная бульба. Марожаны корм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абме́шка ’чорныя сарты мукі, якія ідуць на корм жывёле’ (Бір. дыс.) да мяшаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

апіва́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.

Разм. Тое, што і апівала. Ваяводскае начальства.. вырашыла паслаць гэтага апіваку на падножны корм, назначыўшы войтам у нашу гміну. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абме́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абмяшаць. Дзве Таклюсіны памочніцы раскладалі корм свінням, абмешвалі — каму чыстаю ячнаю, аўсянаю або грэцкаю мукою, каму промешкаю, а каму і мякінаю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стра́вливать​I несов.

1. (натравливать друг на друга) зво́дзіць, нацко́ўваць;

2. (посев, корм) прост., с.-х. траві́ць, страўля́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

зе́лле ср., разг.

1. сорняки́ мн.;

2. зелёный корм;

3. (настой на травах) зе́лье, сна́добье, лека́рство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

абро́к I, -ку м., ист. обро́к

абро́к II, -ку м., обл. корм для лошаде́й (обычно овёс)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Па́ша ’выган, месца, дзе пасецца жывёла; выпас’ (ТСБМ, Нас., Яруш., Др.-Падб., Бяс., Маш., Булг., Гарэц., Чуд., Мал., Шат., Касп., Варл., Сл. ПЗБ), ’трава на пашы’ (Клім., Бес., ТС), ’аранне, ворыва’ (Нас.), ’соты’ (кіраў., Нар. сл.), ’корм для пчол’ (раг., З нар. сл., Сл. ПЗБ), па́жа ’трава на папасе’ (глус., Янк. 1; ТС). Укр. па́ша ’корм для скаціны’, рус. па́ша́, бран., смал., і ёнаўск., прэйльск. ’луг, паша’, зах.-бран. ’ворыва’, польск. pasza (pasia, paś, paśń, pasznia, pasidło, pastwa) ’корм траваедных жывёл, лугавая расліннасць’, ’паша’, славац. páša ’паша’, ’корм (падножны)’, ’пасьба’, славен. páša, серб.-харв. па̏ша ’тс’, макед., балг. паша ’паша’. Прасл. paša < pas‑ja (Праабражэнскі, 2, 31; Фасмер, 3, 223; Махэк₂, 436; Скок, 2, 614). Да пасці, пасвіць, пастух (гл.). Палес. па́жа — у выніку кантамінацыі лексем паша і ежа. Кюнэ (86) выводзіць бел. лесему з польск. pasza. Няма падстаў. Значэнне ’соты’, ’корм пчол’ — табу.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)