Verbum

вярхо́м, прысл.

1. Пра язду: на спіне жывёлы.

В. на кані.

2. перан. Седзячы на кім-, чым-н., як на спіне каня.

В. на крэсле.

Скакаць в. на кійку.

абро́ць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Прадмет вупражы, які надзяваецца каню на галаву.

Трымаць каня за а.

Трымаць на аброці (перан.: у строгасці, у паслушэнстве).

|| прым. абро́цевы, -ая, -ае.

прыпыні́ць, -пыню́, -пы́ніш, -пы́ніць; -пы́нены; зак., каго-што.

Часова спыніць, затрымаць; сцішыць, зменшыць скорасць руху.

П. машыну.

П. каня.

П. гаворку.

|| незак. прыпыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыпыне́нне, -я, н.

раскава́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв.. -куе́цца; зак.

1. Згубіць падкову або падковы (пра каня).

За вясну раскаваліся коні.

2. Вызваліцца ад лёду, снегу.

Раскаваліся рэкі.

|| незак. раско́ўвацца, -аецца.

сто́йла, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Адгароджанае месца для каровы ў хляве або для каня ў канюшні.

2. Тое, што і стойбішча (у 2 знач.).

|| прым. сто́йлавы, -ая, -ае.