Verbum

цыя́ністы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які знаходзіцца ў злучэнні з цыянам. Цыяністы калій. Цыяністая медзь.

сінеро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сінероду; змяшчае ў сабе сінерод; цыяністы. Сінеродныя злучэнні.

сульфі́ды, ‑аў; адз. сульфід, ‑у, М ‑дзе, м.

Злучэнні серы з рознымі металамі; сярністыя металы.

[Ад лац. sulphur — сера.]

альдэгі́ды, ‑аў; адз. альдэгід, ‑у, М ‑дзе, м.

Арганічныя злучэнні, якія з’яўляюцца прадуктамі няпоўнага акіслення спірту.

амія́к, ‑у, м.

Бясколерны газ з рэзкім непрыемным пахам, які ўтвараецца пры злучэнні азоту з вадародам.

[Ад грэч. ammoniakon — смалістая камедзь.]

ангідры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Мінерал (бязводны сернакіслы кальцый), які ў злучэнні з вадой дае гіне.

[Ад грэч. an — без- і hydrōr — вада.]

бялко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бялка (у 2 знач.). Бялковыя рэчывы, злучэнні, кармы. Бялковае цела.

высокамалекуля́рны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: высокамалекулярныя злучэнні — рэчывы з высокай малекулярнай масай, большасць якіх адносіцца да палімераў.

вуглякі́слы, ‑ая, ‑ае.

У састаў якога ўваходзіць вугальная кіслата. Вуглякіслыя злучэнні. Вуглякіслая вапна.

•••

Вуглякіслы газ гл. газ.

вулканіза́тар, ‑а, м.

1. Той, хто займаецца вулканізацыяй.

2. Рэчыва, якое ў злучэнні з каўчуком утварае гуму.