◎ *Мылізы́нка, міёр., ушац.мьлізынка ’выпеставаная асоба’, ’ласы, пераборлівы ў ядзе чалавек’ (З нар. сл., Нар. сл.; Бяльк.). Чэш.mlstiy ’пераборлівы ў ежы’, ’сладастрасны’, mlsėta ’ласунак’, ’смачны кавалак’, дзеяслоў mlsati, ст.-чэш.mlsoti, mlsiti, mis ’ласы’. Прасл.mblsati, якое (паводле Махкаг, 369) з’яўляецца s-інтэнсівам, роднасным да літ.smiliauti, smilineti ’ласавацца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пракура́тар (гіст.) ’асоба, якая кіравала чыёй-небудзь маёмасцю, маёнткам, гаспадаркай’ (ТСБМ), ст.-бел.прокураторъ ’адвакат, абаронца, апякун’ (1509 г.), са ст.-польск.procurator ’апякун, упаўнаважаны, дарадца’ (Булыка, Лекс. запазыч., 44). Сучаснае польск.prokurator ’адвакат; распарадчык маёмасцю ў манастыры’, што непасрэдна ўзыходзіць да лац.prōcūrātor ’кіраўнік маёмасцю; апякун; дарадца’ (Банькоўскі, 2, 782).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Таўпе́ка ’непаваротлівая, няўдалая жанчына’ (Сл. ПЗБ). Параўн. укр.товпі́га, товпи́га ’тоўсты, нязграбны чалавек’, рус.толпы́га, толпе́га ’хто пхаецца ў натоўпе; непаваротлівая, нязграбная асоба’. Хутчэй за ўсё, аддзеяслоўны назоўнік ад таўпіць, таўпехацца, гл. Украінскае слова звязваюць з товба (гл. тоўба, ЕСУМ, 5, 589), рускае — з толпа (гл. таўпа, Фасмер, 4, 74).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дзе́яч, ‑а, м.
Асоба, што вызначылася ў якой‑н. галіне грамадскай дзейнасці. Дзяржаўны дзеяч. Дзеяч навукі. Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР. Грамадскі дзеяч. □ За гады савецкай улады многа выдатных людзей з’явілася ў беларускім Палессі. Гэта дзеячы народнай гаспадаркі, дзеячы ператварэння і ўдасканалення краю, дзеячы навукі і культуры.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каўбаса́ікілбаса́, ‑ы́; мн. ‑ба́сы (зліч.2,3,4 каўбасы́, кілбасы́), ‑ба́с; ж.
Прадукт харчавання з асоба прыгатаванага мяснога фаршу ў кішачнай або штучнай абалонцы. Сухая каўбаса. Бараная каўбаса. Свіная кілбаса. Ліверная кілбаса. □ На стале красаваліся засмажаныя парасяты, скруткі каўбас, мяса розных гатункаў.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кліе́нт
(лац. cliens, -ntis)
1) асоба ў Стараж. Рыме, якая знаходзілася пад апякунствам патрона2 1 і выконвала ў яго карысць розныя павіннасці;
2) асоба, якая карыстаецца паслугамі адваката, натарыуса і г.д.;
3) пастаянны наведвальнік, пакупнік, заказчык.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
confessor
[kənˈfesər]
n.
1) спавяда́льнік -а m. (сьвята́р)
2) спаве́днік -а m., асо́ба, яка́я прызнае́цца
3) пасьлядо́ўнік яко́е-н. ве́ры
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pauper
[ˈpɔpər]
n.
1) жабра́к -а́m., жабра́чка f.; бядня́к бедняка́m., бядня́чка f.