міралюбівы прыметнік

Які любіць мір, згоду, заснаваны на імкненні захаваць мір; дружалюбны.

  • Міралюбівая палітыка.
  • М. чалавек.

|| назоўнік: міралюбівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

наглядчык назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які за кім-, чым-н. наглядае.

  • Турэмны н.

|| жаночы род: наглядчыца.

|| прыметнік: наглядчыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

насач назоўнік | мужчынскі род

  1. Чалавек з вялікім носам (размоўнае).

  2. Птушка з доўгай дзюбай або жывёліна з вялікім носам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

начлежнік назоўнік | мужчынскі род

  1. Чалавек, які часова начуе дзе-н.

  2. Той, хто пасе коней ноччу.

|| жаночы род: начлежніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

невяртанец назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які не вярнуўся на радзіму, застаўся жыць у чужой краіне.

|| жаночы род: невяртанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

нелюдзімы прыметнік

  1. Пануры, дзіклівы, які пазбягае людзей, аддае перавагу адзіноце.

    • Н. чалавек.

  2. Бязлюдны, пустынны.

    • Н. лес.

|| назоўнік: нелюдзімасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

няветлівы прыметнік

Той, хто парушае правілы ветлівасці, абыходзіцца няветліва, нетактоўна з іншымі.

  • Н. чалавек.
  • Н. адказ.

|| назоўнік: няветлівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

няўдаліца назоўнік | мужчынскі і жаночы род | размоўнае

Такі, які за што ні бярэцца, робіць няўдала; няўмелы, няўклюдны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

падатлівы прыметнік

  1. Які лёгка паддаецца фармоўцы, апрацоўцы.

    • Напаленае жалеза падатлівае.

  2. Згаворлівы, уступчывы.

    • П. чалавек.
    • П. характар.

|| назоўнік: падатлівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прытомнасць назоўнік | жаночы род

Стан, у якім чалавек здольны ўсведамляць, успрымаць навакольны свет.

  • Страціць п.
  • Прыйсці да прытомнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)