Verbum

імунітэ́т, -у, М -тэ́це, м. (спец.).

1. Неўспрымальнасць арганізма да заражэння хваробамі.

Набыты і.

Выпрацаваць і. супраць чаго-н. (таксама перан.: здольнасць процістаяць чаму-н.).

2. Выключнае права, якое даецца пэўным асобам, не падпарадкоўвацца некаторым агульным законам.

Дыпламатычны і. (недатыкальнасць асобы, памяшканняў дыпламатаў).

|| прым. іму́нны, -ая, -ае (да 1 знач.) і імунітэ́тны, -ая, -ае.

Імунная рэакцыя арганізма.

імуно́лаг, -і, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне імуналогіі.

імхо́вы гл. мох.

імча́цца, -чу́ся, -чы́шся, -чы́цца; -чы́мся, -чыце́ся, -ча́цца; -чы́ся; незак.

Вельмі хутка перамяшчацца, ехаць, бегчы.

І. што ёсць сілы.

імча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; незак.

1. каго-што. Вельмі хутка везці, несці каго-, што-н.

Поезд імчыць пасажыраў.

2. Тое, што і імчацца (разм.).

Сані і. з гары.

імша́, -ы́, ж.

1. У каталіцкай царкве: літургія, абедня.

2. Харавы музычны твор, прызначаны для літургіі.

імша́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Уцепленае памяшканне для зімоўкі пчол.

імша́ны, -ая, -ае.

Зарослы мохам.

Імшанае покрыва.

Імшанае балота.

імша́ра, -ы, мн. -ы, імша́р, ж.

Мохавае балота.

Топкія імшары.

Асушыць імшары.

імша́рына, -ы, мн. -ы, -рын, ж.

Тое, што і імшара.