Verbum

бяздо́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які не мае дому, прытулку. Так і жыў бяздомнікам.

|| ж. бяздо́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

веліка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек надзвычай высокага росту.

|| ж. веліка́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. веліка́нскі, -ая, -ае.

ве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які верыць у існаванне Бога; веруючы.

|| ж. ве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. ве́рніцкі, -ая, -ае.

вуса́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Чалавек з вялікімі вусамі.

2. Рыба сямейства карпавых.

|| прым. вусачо́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

гарбу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Гарбаты чалавек.

|| ж. гарбу́ння, -і, мн. -і, -яў і гарбу́ха, -і, ДМ -бу́се, мн. -і, -бу́х.

глушэ́ц, -шца́, мн. -шцы́, -шцо́ў, м.

1. Вялікая лясная птушка сямейства цецерукоў.

2. Глухі чалавек (разм.).

|| прым. глушцо́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

дэбі́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек з лёгкай формай прыроджанай псіхічнай непаўнацэннасці, разумовай адсталасці.

|| прым. дэбі́льны, -ая, -ае; наз. дэбі́льнасць, -і, ж.

задава́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ва́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ва́к (разм.).

Фанабэрысты, ганарысты чалавек; зазнайка.

запа́льчывы, -ая, -ае.

1. Які лёгка ўзбуджаецца, прыходзіць у раздражненне, гнеў. З. чалавек.

2. Поўны раздражнення, гневу. Запальчывыя спрэчкі.

|| наз. запа́льчывасць, -і, ж.

захрыбе́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Дармаед, чалавек, які жыве чужой працай.

|| ж. захрыбе́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. захрыбе́тніцкі, -ая, -ае.