ужыва́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ужываць — ужыць і стан паводле знач. дзеясл. ужывацца ​2; прымяненне, выкарыстоўванне. Пераноснае ўжыванне слова. □ Калісьці ў .. прадзеда [пана Магдановіча] ляжаў дзікі пустыр зямлі без усялякага ўжывання. Бядуля.

2. Ужытак (у 2 знач.). Знаходзіцца ва ўжыванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хмы́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. хмыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Дрозд хмыкнуў, і хлопчыкі гэта хмыканне зразумелі па-свойму: «Чытаеш? Пабачым, як ты ўмееш чысціць зброю». Хомчанка. Лялькевіча абурыла гэтае хмыканне і гэтае недарэчнае слова. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарсці́сты, ‑ая, ‑ае.

1. Пакрыты шэрсцю; з доўгай або густой шэрсцю. Шарсцістая жывёліна.

2. Пакрыты ворсам, варсінкамі; варсісты. Шарсцістыя пальчаткі. Шарсцістая тканіна.

3. перан. Задзірысты, незгаворлівы, гарачы. [Жанчына:] — Антон, той спакойны. □ Мікіта, ого, дужа шарсцісты. Больш за слова яму не кажы. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

origin [ˈɒrɪdʒɪn] n.

1. пахо́джанне, выто́к, крыні́ца;

a word of unknown origin сло́ва невядо́мага пахо́джання

2. пахо́джанне (пра прыналежнасць па нараджэнні да якой-н. нацыі, класа, саслоўя);

of humble origin нязна́тнага/про́стага пахо́джання

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́рваться сов.

1. вы́рвацца;

вы́рваться из рук вы́рвацца з рук;

вы́рваться из окруже́ния вы́рвацца з акружэ́ння;

вы́рвалось сло́во вы́рвалася сло́ва;

2. (оторваться) вы́драцца, мног. павыдзіра́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пераста́віць несов., в разн. знач. переста́вить;

п. мэ́блю — переста́вить ме́бель;

п. сло́вы ў ска́зе — переста́вить слова́ в предложе́нии;

п. ха́ту — переста́вить избу́;

п. нагу́ — переста́вить но́гу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разра́дка ж., в разн. знач. разря́дка;

р. акумуля́тараў — разря́дка аккумуля́торов;

р. ў міжнаро́дных адно́сінах — разря́дка в междунаро́дных отноше́ниях;

набра́ць сло́ва ў ~ку — набра́ть сло́во в разря́дку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́капа

(гр. apokope = адсячэнне)

лінгв. 1) адпадзенне аднаго або некалькіх гукаў у канцы слова (напр. «мо» замест «можа»);

2) утварэнне новых слоў шляхам скарачэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

арты́кль

(фр. article, ад лац. articulus = член, раздзел)

службовае слова, якое дадаецца ў некаторых мовах да назоўніка для адрознення яго роду, пэўнасці ці няпэўнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бюракро́нім

[ад бюракр(атыя) + гр. onyma = імя]

слова або выраз, якія часта ўжываюцца сродкамі масавай інфармацыі і з’яўляюцца адлюстраваннем унітарнага мыслення і беднасці мовы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)