субмікраскапі́чны

(ад суб- + мікраскапічны)

нябачны ў аптычны мікраскоп, меншы за даўжыню хвалі святла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

серабры́ць, -ру́, -ры́ш, -ры́ць; -ры́м, -рыце́, -ра́ць; -ро́ны; незак., што.

Пакрываць тонкім слоем серабра; надаваць чаму-н. серабрысты колер, бляск.

С. відэльцы.

Месяц серабрыў хвалі.

|| зак. вы́серабрыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны і пасерабры́ць, -ру́, -ры́ш, -ры́ць; -ры́м, -рыце́, -ра́ць; пасярэ́браны.

|| наз. серабрэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хрыбе́т, -бта́, М -бце́, мн. -бты́, -бто́ў, м.

1. Пазваночнік чалавека або жывёлы.

2. Спіна (разм.).

3. перан. Верхні край чаго-н.

Х. хвалі.

4. Рад гор, якія працягнуліся ў адным напрамку; горны ланцуг.

Горны х.

|| прым. хрыбто́вы, -ая, -ае і хрыбе́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

trough [trɒf] n.

1. карму́шка; кары́та; жо́лаб;

be in the trough infml па́свіцца ля кары́та (перан.)

2. падэ́шва (хвалі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

turbulent [ˈtɜ:bjələnt] adj.

1. бу́рны (пра хвалі, паветра)

2. буя́ны, непако́рны; неспако́йны, няўры́мслівы;

a turbulent cha racter неспако́йны хара́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bránden

vi бі́цца (з шу́мам) (пра хвалі); усхадзі́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ультрагукавы́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які звязаны з ультрагукам, утварае ультрагук. Ультрагукавыя хвалі. // Заснаваны на выкарыстанні ультрагуку. Ультрагукавая тэрапія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фальшбо́рт, ‑а, М ‑рце; мн. ‑борты, ‑аў; м.

Спец. Бартавая агароджа палубы на судне. Хвалі пераліваліся цераз фальшборт.

[Ням. Falschbord]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бара́нчыкі мн. (воблакі) Schäfchenwolken pl pl; (хвалі на вадзе) Scháumkronen pl, Scháumwellen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прыбо́й, ‑ю, м.

1. Хвалі, якія б’юць у бераг. Шумеў марскі прыбой, уздымаліся, гойдаліся цяжкія хвалі. Лынькоў. Праз момант маці пачула, як зашуршэлі пад яго нагамі дробныя, яшчэ не намочаныя прыбоем каменьчыкі. Кулакоўскі. // Шум, які ўтвараюць гэтыя хвалі. Цяпер і я сяджу у пальмавых алеях, Гляджу у даль і слухаю прыбой... Гурло.

2. Месца каля берага, куды б’е хваля. Зона прыбою. Паласа прыбою.

3. Спец. Павелічэнне ў аб’ёме (кучы камення), якое атрымліваецца пасля драбнення буйнага каменю на шчэбень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)