стро́ма I ж.

1. кру́ча, обры́в м., круто́й склон;

2. стремни́на;

с. ракі́ — стремни́на реки́

стро́ма II нареч. отве́сно, кру́то; см. стро́мы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зале́жаць несов. зави́сеть;

гэ́та ад мяне́ не ~жыць — э́то от меня́ не зави́сит;

склон дапаўне́ння ~жыць ад дзеясло́ва — паде́ж дополне́ния зави́сит от глаго́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

nominative

[ˈnɑ:mənətɪv]

1.

adj.

назо́ўны

nominative case — назо́ўны склон

2.

n.

1) назо́ўны -ага m.

2) сло́ва ў назо́ўным скло́не

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

celownik

м.

1. грам. давальны склон;

2. вайск. прыцэл; цэлік;

3. спарт. лінія фінішу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адхо́н, -ну м.

1. ж.-д. отко́с;

пусці́ць пад а. — пусти́ть под отко́с;

2. (отлогое место) отло́гость ж., отко́с, склон, скос; (горы, холма) косого́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

отве́с м.

1. техн. адве́с, -са м.;

2. (вертикальный склон) стро́ма, -мы ж.; (вертикаль) вертыка́ль, -лі ж.;

спусти́ться по отве́су спусці́цца па стро́ме.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

objective​2 [əbˈdʒektɪv] adj.

1. аб’екты́ўны, рэчаі́сны; матэрыя́льны;

an objective fact аб’екты́ўны факт;

objective reality philos. аб’екты́ўная рэчаі́снасць/рэа́льнасць

2. аб’екты́ўны, непрадузя́ты, бесстаро́нні;

objective criteria аб’екты́ўныя крытэ́рыі;

the objective case ling. аб’е́ктны/уско́сны склон

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

схіл (род. схі́лу) м.

1. склон, укло́н; (кровли) скат;

2. перен. (конец) зака́т;

◊ на схі́ле дзён — на зака́те дней;

на схі́ле гадо́ў — на скло́не лет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ábhängig

a

1) зале́жны

~e Réde — уско́сная мо́ва

~er Fall — уско́сны склон

2) пака́ты, нахі́лены

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mianownik

м.

1. грам. назоўны склон;

2. мат. назоўнік;

sprowadzić do wspólnego ~a — прывесці да агульнага назоўніка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)