трэмбі́та, -ы, ДМ -бі́це, мн. -ы, -бі́т, ж.

Гуцульскі народны духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе вялікай трубы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэмперава́ны, -ая, -ае (спец.).

З дакладна вызначанай колькасцю тонаў і іх суадносінамі па вышыні.

Т. інструмент.

Т. музычны лад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

aerofon, ~u

м. духавы музычны інструмент

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

віёла, ‑ы, ж.

1. Смычковы чатырохструнны музычны інструмент; альт.

2. У Заходняй Еўропе 15–18 стст. — звычайна шасціструнны музычны інструмент шырокага дыяпазону.

[Іт. viola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грамафо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Музычны апарат з рупарам для ўзнаўлення гукаў запісаных на пласцінку.

|| прым. грамафо́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

літа́ўры, -аў, адз. -а, -ы, ж.

Ударны музычны інструмент у выглядзе двух паўшар’яў, абцягнутых скурай.

◊

Біць у літаўры — святкаваць перамогу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лю́тня, ‑і, ж.

Струнны шчыпковы музычны інструмент.

[Польск. lutnia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саксафо́н, ‑а, м.

Медны духавы музычны інструмент.

[Фр. saxophone ад грэч. phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гонг, -а, мн. -і, -аў, м.

Ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска, ужыв. таксама для падачы сігналаў.

Ударыць у г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валы́нка¹, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Духавы народны музычны інструмент, зроблены з некалькіх трубак, устаўленых у скураны мяшок.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)