ко́ська, ‑і, м.

Ласкальная назва каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

srokaty

стракаты (пра каня); пярэсты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Krúppe

f -, -n крыж (каня)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

záumrecht

a аб’е́зджаны (пра каня)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

аднако́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Прыстасаваны для ўпрагання аднаго каня; запрэжаны адным канём. Аднаконны плуг. Аднаконная фурманка.

2. Які мае аднаго каня (пра аднаасобніцкую гаспадарку).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прихлёстывать несов., разг. хваста́ць, сцёбаць, сцяба́ць;

прихлёстывать ло́шадь хваста́ць (сцёбаць, сцяба́ць) каня́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

спе́шиваться

1. спе́швацца, зла́зіць (з каня́);

2. страд. спе́швацца; сса́джвацца; см. спе́шивать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

капы́ціцца, ‑ціцца; незак.

Разм. Спатыкацца (пра каня).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надкапы́цце, ‑я, н.

Выступ над капытом каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубе́ц, -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.

Тонкі гібкі прут.

З дубцоў плятуць кашы.

Не гані каня дубцом, а гані аўсом (з нар.).

|| памянш. ду́бчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)