прадмет жаночага туалету ў выглядзе палоскі футра ці цэлай шкуркі звярка, якую носяць замест каўняра.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
дачка́, -і́, ДМ дачцэ́, мн. до́чкі і (з ліч. 2, 3, 4) дачкі́, дачо́к, ж.
1. Асоба жаночага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.
2. Жанчына як носьбіт лепшых рыс свайго народа, грамадства, краіны (высок.).
Вера Харужая — слаўная д. беларускага народа.
|| памянш.-ласк.дачу́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (да 1 знач.) ідо́чухна, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (да 1 знач.).
|| прым.даччы́н, -а́, -о́ (да 1 знач.).
Даччына сукенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Кікімо́ры ’чалавекападобныя істоты, нячысцікі жаночага полу’ (Нік., Няч.). Звычайна гэта слова разглядаецца як складанае. Першая частка да прасл.kyka, kykati або літ.kaũkas ’чорт’ (Бернекер, 1, 676; Фасмер, 2, 231), а другая — прасл.mora (серб.-харв.мо̀ра ’начная пачвара’, славен.móra ’тс’, чэш.můra ’тс’, польск.mora ’тс’ (Бернекер, 2, 76; Фасмер, 2, 232). Вельмі праблематычна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ДЗЯДО́К Вольга Анатолеўна
(21.12.1906, г. Гомель — 10.10.1974),
бел. скульптар. Вучылася ў Ленінградзе ў Вышэйшым маст.-прамысл. ін-це (1924—26) і Ін-це пралет.выяўл. мастацтва (1926—31). Працавала ў станковай і манум. скульптуры. Аўтар кампазіцый «Партызанка» (1947), «Даярка» (1950), «Юнацтва» (1963), «Парыў» (1964); барэльефаў Д.Ібаруры (1949), Дз.І.Мендзялеева (1955), В.А.Моцарта (1956), жаночага партрэта (1970) і інш.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
вэ́люм
(лац. velum = заслона)
кавалак тонкай празрыстай тканіны, прымацаваны да вянка або жаночага капелюша, як частка шлюбнага (белы) або жалобнага (чорны) убору.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
карса́ж, гарса́ж
(фр. corsage)
1) частка жаночага адзення, якая аблягае грудзі, спіну і бакі;
2) пругкі пояс спадніцы і тасьма да яго.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Па́ва ’самка паўліна’ (ТСБМ, ТС, КЭСлаг.). Рус.па́ва ’тс’, пав ’паўлін’, укр.па́ва, чэш., славац.pav, польск., в.- і н.-луж.paw. Ст.-бел.павъ (са ст.-польск.pawv — Булыка, Запазыч., 234; ён жа, Лекс. запазыч., 145). У слав. мовы запазычана з лац.pavo ’паўлін’ праз ст.-в.-ням.pfawo ’тс’ (Фасмер, 3, 181). Па́ва — карэлятыўная форма жаночага роду да паў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
шпі́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж.
1. Прыстасаванне ў выглядзе вілачкі для заколвання валасоў.
Сколваць валасы шпількай.
2. Засцежка для вопраткі, адзін канец якой хаваецца ў кручкаватае паглыбленне — галоўку.
Заколваць кішэню шпількай.
3. Іголка з каляровай галоўкай для аздаблення жаночага галаўнога ўбору.
4. Тонкі і высокі абцас на жаночым туфлі (разм.).
5.перан. З’едлівая заўвага (разм.).
Падпусціць шпільку каму-н.
|| прым.шпі́лечны, -ая, -ае (да 1—3 знач.) ішпі́лькавы, -ая, -ае (да 1—3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гомагаме́тнасць
(ад гома + гаметы)
генетычная раўнацэннасць гамет жаночага або мужчынскага полу па тыпу палавой храмасомы, якую мае кожная гамета дадзенага полу (параўн.гетэрагаметнасць).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фуэтэ́
(фр. fouette)
фігура класічнага жаночага танца, якая складаецца з павароту на пальцах адной нагі пры адначасовым кругавым руху ў паветры другой нагі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
