Strúwelkopf, Strúwwelkopf

m -es, -köpfe ускудла́чаная [калма́тая] галава́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Bürgermeister

m -s, - бургамі́стр, гарадскі́ галава́, мэр

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Famíli¦enhaupt

n -(e)s, -häupter галава́ сям’í

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

пацяжэ́ць сов. потяжеле́ть;

ён прыкме́тна ~жэ́ў — он заме́тно потяжеле́л;

галава́ ~жэ́ла — голова́ потяжеле́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

сівы́, -а́я, -о́е.

1. Белы, серабрысты, які страціў афарбоўку (пра валасы); пасівелы, колеру попелу.

Сівыя вусы.

Сівая галава.

Сівая жанчына.

2. 3 прымессю белай шэрсці (пра футра).

С. каўнер.

С. каракуль.

3. перан. Які мае адносіны да старажытнасці, далёкага мінулага.

Сівыя вякі.

|| наз. сі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

чад, -у, М -дзе, м.

1. Удушлівы атрутны газ, які ўтвараецца пры няпоўным згаранні вугалю з прычыны недастатковага прытоку паветра.

Ад чаду балела галава.

2. Едкі, удушлівы дым, утвораны пры гарэнні (звычайна тлушчу).

3. перан. Стан самазабыцця, нястрымнага праяўлення якіх-н. пачуццяў.

|| прым. ча́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

гросма́йстар, ‑тра, м.

1. Вышэйшае шахматна-спартыўнае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

2. Галава сярэдневяковага рыцарскага манашскага ордэна.

[Ням. Grossmeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белагало́вы, ‑ая, ‑ае.

У якога галава са светлымі або сівымі валасамі. Вы таксама памятаць павінны Хлапчукоў белагаловых, нас. Смагаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перапо́й, ‑ю, м.

У выразе: ад (з) перапою — ад выпітага лішне спіртнога, ад моцнага ап’янення. Баліць галава ад перапою.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлахма́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад разлахмаціць.

2. у знач. прым. Лахматы, кудлаты. Паднялася сонная разлахмачаная галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)