дэльфі́н, ‑а, м.

1. Марская млекакормячая жывёліна сямейства дэльфінавых з чорнай спінай і белым жыватом.

2. Скарасная разнавіднасць батэрфляю.

[Грэч. delphis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ubielić

зак. выбеліць, убяліць (аб сцяну рукаў, плечы); зрабіць белым

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Трусо́вы: на тым белым камені́ трусова перʼе (маладз., Песні сямі вёсак). Відаць, прыметнік, утвораны ад назвы страуса (гл. страус), параўн. ст.-бел. струсъ ‘страус’ са стратай пачатковага с.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

убялі́цца сов.

1. (хорошо) вы́белиться;

палатно́ ўбялі́лася — холсты́ (хорошо́) вы́белились;

2. (запачкаться чем-л. белым) вы́белиться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гардэіфо́рме

(н.-лац. hordeiforme)

разнавіднасць цвёрдай пшаніцы з чырвоным асцістым коласам і белым зернем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шнэ́ка

(нарв. snekke)

невялікае вёслава-паруснае судна на Белым моры і каля Мурманскага ўзбярэжжа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вы́беліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.

1. што. Пабяліць што‑н. мелам, вапнай і пад. Выбеліць столь. // Зрабіць белым. Выпаў першы снег. ..Апушыў стрэхі, выбеліў вуліцы. Машара.

2. каго-што, у што. Разм. Запэцкаць чым‑н. белым. Выбеліць спяцоўку ў вапну.

3. што. Надаць святлейшы колер хімічнай або фізічнай апрацоўкай. Выбеліць палотны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

убялі́ць сов.

1. (хорошо) вы́белить;

у. палатно́ — (хорошо́) вы́белить холст;

2. (сделать сплошь белым) убели́ть;

і́ней ~лі́ў усе́ дрэ́вы — и́ней убели́л все дере́вья;

3. (запачкать чем-л. белым) вы́белить;

у. спі́ну ме́лам — вы́белить спи́ну ме́лом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

белало́бы, ‑ая, ‑ае.

З белым ілбом; з белай плямай на лбе. Белалобаю .. [карову] празвалі за вялікую белую пляму на лбе. Шуцько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбялі́ць, адбялю, адбеліш, адбеліць; зак., што.

1. Зрабіць белым, выбеліць пры дапамозе спецыяльнай апрацоўкі. Адбяліць палатно.

2. Разм. Кончыць бяліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)