вар’ят назоўнік | мужчынскі род

  1. Псіхічна хворы чалавек.

  2. Пра таго, хто дзейнічае безразважна; шалёны (лаянкавае).

|| жаночы род: вар’ятка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ураджэнец назоўнік | мужчынскі род

Чалавек родам з пэўнай мясцовасці, краіны і пад.

  • У. Случчыны.

|| жаночы род: ураджэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

усёзнайка назоўнік | мужчынскі і жаночы род | размоўнае | іранічны сэнс

Чалавек, які самаўпэўнена думае, што ён усё ведае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пастух назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які пасе статак.

|| памяншальна-ласкальная форма: пастушок.

|| жаночы род: пастушка.

|| прыметнік: пастухоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прадказальнік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які прадказвае, прадбачыць што-н.

  • Ён аказаўся добрым прадказальнікам.

|| жаночы род: прадказальніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

забаўны прыметнік

Такі, які можа пацешыць, развесяліць; дзіўны, цікавы.

  • З. чалавек.
  • Забаўная гісторыя.
  • Забаўнае здарэнне.

|| назоўнік: забаўнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

задаволены прыметнік

Поўны пачуцця задавальнення, які выражае задавальненне.

  • З. чалавек.
  • З. позірк.
  • Задаволена (прыслоўе) усміхнуцца.

|| назоўнік: задаволенасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

заскок назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

Адхіленне ад нормы ў паводзінах, думках.

  • Чалавек з заскокам.
  • Заскокі ў разважаннях.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

знаны прыметнік | размоўнае

  1. Вядомы, славуты.

    • З. ў рэспубліцы чалавек.

  2. Знаёмы, пазнаны ў мінулым.

    • Знаныя дарогі.

|| назоўнік: знанасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

камунікабельны прыметнік

Такі, з якім лёгка ўстанаўліваць кантакты і дамаўляцца аб чым-н.

  • К. чалавек.

|| назоўнік: камунікабельнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)