ненавіснік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які ненавідзіць каго-, што-н., жадае зла.

|| жаночы род: ненавісніца.

|| прыметнік: ненавісніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

нядобразычлівец назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які нядобразычліва настроены ў адносінах да каго-, чаго-н.

|| жаночы род: нядобразычлівіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пакутны прыметнік

  1. Тое, што і пакутлівы (у 1 знач.).

    • П. боль.

  2. Які пераносіць, церпіць пакуты.

    • П. чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пакутнік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які перанёс або пераносіць пакуты.

  • Пакутнікі канцлагераў.

|| жаночы род: пакутніца.

|| прыметнік: пакутніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прафан назоўнік | мужчынскі род | кніжнае

Зусім недасведчаны чалавек у якой-н. галіне.

  • У нотах ён поўны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прыстасаванец назоўнік | мужчынскі род | пагардлівае

Чалавек, які прыстасоўваецца да абставін, утойваючы свае сапраўдныя погляды.

|| жаночы род: прыстасаванка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

равеснік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек аднолькавага ўзросту з кім-н.

  • Мы з ім равеснікі.

|| жаночы род: равесніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

расхлябаны прыметнік | размоўнае

  1. Пазбаўлены ўстойлівасці, цвёрдасці.

    • Расхлябаная паходка.

  2. пераноснае значэнне: Недысцыплінаваны, неарганізаваны (неадабральнае).

    • Р. чалавек.

|| назоўнік: расхлябанасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

рэфарматар назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які ажыццяўляе рэформу чаго-н., пераўтваральнік у якой-н. галіне.

|| прыметнік: рэфарматарскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

крыкун назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

  1. Крыклівы чалавек.

  2. Пра таго, хто многа і попусту гаворыць.

|| жаночы род: крыкуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)