conduit

[ˈkɑ:nduət]

n.

1) кана́л -у m.; трубаправо́д; вадаправо́д -у m., аквэду́к -у m.

2) ізаляцы́йная тру́бка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

rurka

rurk|a

ж.

1. трубка; трубачка;

2. (у стрэльбы, гарматы) руля;

3. ~i мн. шчыпцы для плойкі валасоў;

~a włoskowata фізіял. капіляр; капілярная трубка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

БЕРАНДЗЕ́ЙКА,

абцягнутая скурай драўляная трубка з вечкам для захоўвання і пераносу парахавых зарадаў для зброі, што зараджалася з дула; прататып патранташа. Некалькі (8—12) берандзеек мацаваліся да партупеі або рэменя стралка. У войсках ВКЛ і ў казакоў наз. парахаўніца.

т. 3, с. 106

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Трубніца (тру́бныця) ‘частка спіны ніжэй паясніцы’ (драг., Бел. дыял. 3). Іран., вытворнае ад трубі́ць 1, гл. Параўн. рус. дыял. тру́бка, тру́бля ‘частка цела ніжэй за спіну, ягадзіцы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

capillary

[ˈkæpəleri]

1.

adj.

1) як валасо́к, ве́льмі то́нкі

2) капіля́рны

2.

n.

капіля́р -а m., капіля́рная тру́бка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бюрэ́тка

(фр. burette)

шкляная трубка з дзяленнямі для адмервання пэўнай колькасці вадкасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

receiver

[rɪˈsi:vər]

n.

1) атрыма́льнік -а m., атрыма́льніца f.

2) тэлефо́нная тру́бка

3) прыма́ч -а́, прыёмнік -а (радыё, тэлевізі́йны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

папяро́са

(ад ням. Papier = папера)

папяровая трубка з тытунём для курэння і муштуком.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

захра́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм.

1. Спыніўшы свой рух, застацца дзе‑н.; завязнуць, засесці. З дрывамі захрас на абочыне воз. Вялюгін.

2. Забіцца, закупорыцца чым‑н. [Васіль] кінуўся да трубкі, якая падае гаручае, і адразу знайшоў няспраўнасць: трубка захрасла. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змеяві́к, змеевіка, м.

1. Спіралепадобная трубка ў цеплаабменных апаратах. Змеявік перагоннага апарата. □ [Настаўніцы] выявілі, што ў іх не хапае адн[ой] рэчы — мядзянай трубкі, якую звычайна завуць змеевіком. Дубоўка.

2. Горная парода зялёнага колеру з разнастайнымі адценнямі — ад амаль чорнага да светла-фісташкавага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)