Wéltbürger

m -s, - касмапалі́т, грамадзяні́н све́ту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wéltkenntnis

f - жыццёвы во́пыт [до́свед]; ве́данне све́ту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wéltmeister

m -s, - спарт. чэмпіён све́ту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wéltmeisterschaft

f -, -en спарт. чэмпіяна́т све́ту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

atlas [ˈætləs] n. а́тлас;

a road atlas of Europe а́тлас даро́г Еўро́пы;

a world atlas а́тлас све́ту

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

doomsday [ˈdu:mzdeɪ] n. Стра́шны суд, дзень Стра́шнага суда́, кане́ц све́ту

♦

till doomsday infml да друго́га прышэ́сця

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

third world [ˌθɜ:dˈwɜ:ld] n. the Third World трэ́ці свет;

third-world countries краі́ны трэ́цяга све́ту (Афрыкі, Азіі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

по́люс, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Адзін з двух пунктаў перасячэння ўяўнай восі вярчэння Зямлі з зямной паверхняй, а таксама мясцовасць вакол гэтых пунктаў.

Паўночны п.

2. Адзін з двух супрацьлеглых канцоў электрычнага ланцуга або магніта (спец.).

Дадатны, адмоўны п.

3. перан. Што-н. зусім супрацьлеглае чаму-н. іншаму (кніжн.).

Гэтыя характары — два полюсы.

○

Полюсы свету (спец.) — пункты перасячэння нябеснай сферы т.зв. воссю свету, вакол якой адбываецца сутачнае вярчэнне гэтай сферы.

Паўночны і Паўднёвы полюсы свету.

Полюсы холаду (спец.) — вобласці найбольш нізкіх зімовых тэмператур на зямной паверхні.

Магнітныя полюсы Зямлі (спец.) — пункты на зямной паверхні, у якіх магнітная стрэлка з гарызантальнай воссю вярчэння прымае вертыкальнае становішча.

|| прым. по́люсны, -ая, -ае (да 2 знач.).

П. ток.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маніфе́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Урачысты пісьмовы зварот вярхоўнай улады да народа.

2. Пісьмовая адозва з выкладам якіх-н. палажэнняў праграмнага характару.

Літаратурны м.

М. да народаў свету.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эмпірыякрытыцы́зм, -у, м.

Суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофіі і метадалогіі навукі канца 19 — пачатку 20 ст., які адмаўляе аб’ектыўнае існаванне матэрыяльнага свету і разглядае яго як з’яву свядомасці і спалучэнне адчуванняў індывіда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)