1) невялікі эстрадна-музычны дадатак да спектакля;
2) лёгкая, часам віртуозная музычная п’еса.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
карыён
(фр. carillon = літар. перазвон)
1) музычная п’еса, якая імітуе перазвон;
2) ударны музычны інструмент, які ўяўляе сабой набор настроеных званоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сэйшн
(англ. session)
музычная вечарынка, неафіцыйны канцэрт рок- або поп-Музыкі, часцей для вузкага кола аб’яднаных агульнымі інтарэсамі людзей.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
conservatory
[kənˈsɜ:rvətɔri]1.
n., pl. -ries
1) музы́чная кансэрвато́рыя
2) цяплі́ца, аранжарэ́я f.
3) Obsol. склад -у m.; схо́ў -ву m.
2.
adj.
які́ захо́ўвае або́ кансэрву́е
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
musical
[ˈmju:zɪkəl]1.
adj.
1) музы́чны
musical instruments — музы́чныя інструмэ́нты
2) мэляды́чны, мілагу́чны (го́лас, верш)
3) музыка́льны, здо́льны да му́зыкі
2.
n.
мю́зікл -у m., музы́чная камэ́дыя
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
academy
[əˈkædəmi]
n., pl. -mies
1) акадэ́мія f.
2) прыва́тная сярэ́дняя шко́ла
3) спэцыялізава́ная навуча́льная ўстанова
military academy — вае́нная акадэ́мія
academy of music — музы́чная акадэ́мія
•
- the Academy
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Інструме́нт. Ст.-бел.инструментъ (1565 г.) ’інструмент, прылада’, ’музычны інструмент’, ’спосаб, сродак’ (Булыка, Лекс. запазыч., 187). Ужо ў старабеларускай сфарміравалася семантычная структура, вядомая сучаснай беларускай мове. Насовіч прыводзіць два значэнні: ’музычная прылада’, ’усякая прылада’. Запазычана з польск., дзе instrument з лац.instrumentum ’інструмент, прылада’. Націск на апошнім складзе пад уплывам рускай мовы; параўн. інстру́мант (Касп.). Рус.инструмент (XVII ст.) таксама з польск.; націск на апошнім складзе ў выніку ўздзеяння нямецкай мовы (Шанскі, 2, I, 89). Няма падстаў для сцвярджэння аб паўторным запазычанні з рускай у XX ст. (як Крукоўскі, Уплыў, 83; Гіст. лекс., 233, для інструментальны).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
хара́л
[п.-лац. (cantus) choralis = харавое песнапенне]
1) рэлігійнае многагалосае песнапенне, распаўсюджанае пераважна ў пратэстантаў і католікаў;
2) музычная п’еса ў такой форме.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
хор, -у, мн. хары́і (з ліч. 2, 3, 4) хо́ры, харо́ў, м.
1. Група спевакоў, якія разам выконваюць вакальныя творы.
Х. хлопчыкаў.
2.Музычная п’еса, прызначаная для выканання пеўчым калектывам.
3.перан. Адначасовае гучанне мноства галасоў, гукаў.
Х. дзіцячых галасоў.
Птушыны х.
4.перан. Мноства аднолькавых выказванняў, меркаванняў.
Х. пахвал.
5.у знач.прысл.хо́рам. Усе разам, у некалькі галасоў, дружна.
Спяваць хорам.
Прапанову падхапілі хорам.
|| прым.харавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 2 знач.).
Х. гурток.
Харавыя песні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фра́заж., в разн. знач. фра́за;
адна́ ф. з пісьма́ — одна́ фра́за из письма́;
музы́чная ф. — музыка́льная фра́за;
хадзя́чая ф. — ходя́чая фра́за;
прыкры́цца ~зай — прикры́ться фра́зой;
зво́нкая ф. — зво́нкая фра́за;
◊ збі́тая ф. — изби́тая фра́за
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)