bestial

[ˈbestʃəl]

adj.

1)

а) зьве́рскі, лю́ты

б) юрлі́вы

2) зьвяры́ны, жывёльны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

February

[ˈfebjueri]

1.

n., pl. -aries

лю́ты -ага m.

2.

adj.

лю́таўскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

heartless

[ˈhɑ:rtləs]

adj.

1) бязду́шны, бяз сэ́рца, лю́ты

2) неадва́жны, вя́лы, без запа́лу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wściekły

1. люты, разлютаваны, раз’юшаны, злосны;

2. шалёны;

wściekły pies — шалёны сабака

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́зверыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.

Разм.

1. Моцна, пераходзячы на крык, накінуцца на каго‑н. (з папрокамі, лаянкай і пад.). — Марш у хату! — вызверыўся.. [Архіп] на жонку, падбег да варот і спытаў, нібы не ведаючы: — Хто там? Дуброўскі. Вызверыўся люты цар: — Дзе ахова? Дзе чыны? І куды глядзяць яны? Вітка.

2. Паглядзець са злосцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лі́таваць ’берагчы каго-небудзь, шкадаваць’ (ТСБМ), літава́ць ’тс’ (Нас., Гарэц.), літава́цца ’літасцівіцца’ (Нас.), літоваць ’ныць, моцна балець’ (ТС), ст.-бел. литовати ’шкадаваць, берагчы’, запазычана са ст.-польск. litować ’праяўляць спачуванне, літасць’ < ст.-польск. lutować < паўн.-прасл. ljutovati ’злавацца, шалець’ < ljutъ ’люты’ (Слаўскі, 4, 305; Булыка, Лекс. запазыч., 133). Да лю́ты (гл.). Махэк₂ (337) родніць чэш. litovati ’шкадаваць’ з ням. leid.

Літава́ць ’паяць, плавіць’ (ТСБМ, Нас., Гарэц.), літава́цца ’плавіцца’ (Нас.). З польск. litować, lutować ’паяць’, якое з с.-в.-ням. loeten, ням. löten < Lot ’сплаў металу’ < с.-в.-ням. lōt ’тс’ (Слаўскі, 4, 390). Сюды ж літоўшчык ’ліцейшчык, паяльшчык’ (Нас.). Неабгрунтавана Карскі (Белорусы, 1, 137), які суадносіць з літ. litúoti ’паяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bestialski

зверскі, люты, дзікі;

bestialski mord — зверскае (лютае) забойства;

bestialski naród — дзікі народ

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

inclement

[ɪnˈklemənt]

adj.

1) суро́вы, бу́рны (пра надво́р’е, клі́мат)

2) неміасэ́рны; стро́гі, суро́вы, лю́ты (улада́р)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

изуве́р м.

1. (заця́ты, лю́ты) фана́тык, -ка м.;

2. перен. недавя́рак, -рка м.; (изверг) вы́людак, -дка м.; (чудище) пачва́ра, -ры ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лю́тасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць лютага ​1. Больш за два тыдні ішлі бесперапынныя, нечуванай лютасці баі. Кулакоўскі. Здавалася, што зіма ўсе свае апошнія сілы, усю сваю лютасць кінула на гэты невялікі пасёлак. Бяганская.

2. Люты; раз’юшаны, гнеўны стан. З лесу паказалася некалькі адзінокіх аленяў. З’яўленне іх выклікала ў сямейнага аленя прыступ лютасці і гневу. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)