плыт, ‑а, М плыце, м.

Бярвенне, звязанае ў адзін або некалькі радоў для сплаву па вадзе. Румам у нас называюць тое месца, куды вывозяць зімою калоды з лесу, каб вясною збіць іх у плыты і сплаўляць па рэчцы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изби́ть сов.

1. (нанести побои) збіць, мног. пазбіва́ць, пабі́ць, набі́ць;

2. (перебить) забі́ць; перабі́ць;

3. (истребить) вы́нішчыць; см. избива́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

herábschießen

*

1.

vt падстрэ́ліць, збіць (стрэлам)

2.

vi кі́нуцца, ху́тка спусці́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

verkéilen

vt

1) тэх. замацава́ць кліна́мі; заклі́ньваць

2) разм. збіць, пабі́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

féhlleiten

аддз. vt накірава́ць на няпра́вільны шлях; перан. збіць з то́лку [панталы́ку]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

го́нар

(польск. honor, ад лац. honor)

1) пачуццё грамадскай або асабістай годнасці, тое, што выклікае ўсеагульную павагу (напр. справа гонару);

2) перавялічанае ўяўленне аб сваёй годнасці; фанабэрыстасць (напр. збіць гонар).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

dopieprzyć

зак.

1. дасыпаць перцу; даперчыць;

2. вульг. збіць; пакалаціць каго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wíndelweich

a разм. пако́рлівы

j-n ~ schlágen* — збіць каго́-н. да паўсме́рці

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

змалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., што.

1. Малацьбой аддзяліць зерне ад калосся, стручкоў і пад.; абмалаціць. Змалаціць жыта. Змалаціць гарох.

2. Разм. Моцна збіць, пабіць (пра людзей). Як наляцеў .. [рыцар], дык усё каралеўскае войска збіў .. з малаціў. Якімовіч. // Перабіць, паламаць (пра рэчы). Змалаціць усю пасуду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́верзны, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які заключае ў сабе каверзу; заблытаны, складаны. Каверзнае пытанне. Каверзная справа. □ Іншы раз было і так, што той-сёй спецыяльна адшукваў.. каверзныя пытанні, абы толькі збіць з панталыку настаўніка. «Звязда».

2. Які робіць, чыніць каверзы, схільны да іх. Каверзны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)